Το Ramos Gin Fizz

Δημιουργήθηκε το 1888 από τον Henry Charles Ramos στο Imperial Cabinet Saloon στη Νέα Ορλεάνη.

Ο Henry, ο οποίος ευρέως ήταν γνωστός ως Carl, μαζί με τον αδελφό του Charles Henry Ramos ανέλαβαν το μπαρ από τον Emile Sunier.

Η αρχική ονομασία του ποτού ήταν New Orleans Fizz και όπως έλεγε και ο ίδιος ο δημιουργός του ήταν “ένα και μοναδικό”. Το κρεμώδες και αφράτο cocktail έγινε άμεσα επιτυχία και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό όπου στο μπαρ απαιτούνταν 20 bartender και “shaker boys” για να φτιάχνουν μόνο αυτό. Αν αναλογιστείτε βέβαια ότι οι φανατικοί θαμώνες παραδέχονταν πως το κάθε cocktail για να γίνει χρειαζόταν shaking για 12 λεπτά και πως το shaker πάγωνε τόσο πολύ που μόνο με χοντρές πετσέτες μπορούσαν να το πιάσουν, βγάζει νόημα όλο το παραπάνω.

Όπως και να’ χει η επιτυχία του ποτού ήταν τόσο μεγάλη που το 1907 ο Henry αγόρασε το δικό του, μεγαλύτερο μπαρ, το πρώην Stag Saloon του Tom Anderson, απέναντι από την είσοδο του St. Charles Hotel.

Ο Stanley Clisby Arthur, στο βιβλίο του “New Orleans Drinks and How to Mix ‘Em” γράφει για το Stag: “Τα ‘πτώματα’ των ταλαίπωρων bartender είχαν γίνει πλέον αξιοθέατο ειδικά κατά την περίοδο του καρναβαλιού και μάλιστα το 1915 μετρήσαμε 35 shaker boys σχεδόν κυριολεκτικά να βγάζουν τα χέρια τους χωρίς και πάλι να καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν στην μεγάλη ζήτηση του κοινού για Gin Fizz”.

Το 1935, το Roosevelt Hotel της Νέας Ορλεάνης (πλέον λέγεται Fermont), το οποίο βρίσκονταν ελάχιστα τετράγωνα από εκεί που ο Henry δημιούργησε το ποτό του, αγόρασαν τα δικαιώματα για το Ramos Gin Fizz από τον γιο του, τα οποία κατέχουν μέχρι και σήμερα.

Το ξενοδοχείο προώθησε το ποτό ακόμη περισσότερο κάτι στο οποίο βοήθησε ακόμη και ο Κυβερνήτης της Λουιζιάνα, Huey P. Long που το έπινε φανατικά. Ο Long βέβαια δεν ήταν ότι απλώς αγαπούσε το ποτό. Είχε φανατιστεί τόσο πολύ μαζί του που τον Ιούλιο του 1935 πήρε έναν από τους bartender του Roosevelt Hotel, τον Sam Guarino, στη Νέα Υόρκη, ώστε να εκπαιδεύσει το προσωπικό του New York Hotel στο πώς να το φτιάχνει για να μπορεί να το πίνει όποτε βρισκόταν εκεί.

Η συνταγή του Ramos Gin Fizz

Με την ποτοαπαγόρευση να ξεκινά στις 27 Οκτωβρίου του 1919, ο Henry το ίδιο ακριβώς βράδυ ανακοίνωσε πως “μόλις πούλησα το τελευταίο μου Gin Fizz”. Ο Henry αναγκάστηκε να κλείσει το μπαρ του και η συνταγή έμεινε εκεί, στους άδειους τοίχους πολύ καλά φυλαγμένη. Όλα αυτά, μέχρι να εμφανιστεί ένας δημοσιογράφος με το όνομα Don Higgins ο οποίος έγραφε για την New Orleans Item-Tribune o οποίος του πήρε συνέντευξη “στο μεγάλο και όμορφο σπίτι του στο 726 της North Rampart Street”. Εκεί, φαίνεται να του είπε: “Σήμερα θα σου δώσω την συνταγή για το ‘ένα και μοναδικό’, το Ramos Gin Fizz.

Αλλά στις σημειώσεις σου πρέπει να πεις ότι αν δεν πετύχει σε κάποιον με την πρώτη πρέπει να δοκιμάσει ακόμη μία φορά. Να πεις στον κόσμο να έχει ένα shaker που να κλείνει αεροστεγώς και να κάνει shake και shake και shake μέχρι να μην μείνει ούτε μία μπουρμπουλήθρα και το ποτό να γίνει απαλό και λευκό σαν το χιόνι από το πηχτό γάλα. Το μυστικό της επιτυχίας κρύβεται στην καλή προσπάθεια που θα κάνουν αλλά και στην υπομονή και στα καλά συστατικά που θα χρησιμοποιήσουν”.

Το άρθρο του Higgins δημοσιεύτηκε κάποια χρόνια αργότερα, στις 23 Σεπτεμβρίου 1928, 5 μέρες μετά από τον θάνατο του Henry. Είχε τίτλο “Ένα αφιέρωμα σε έναν από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της Νέας Ορλεάνης” και ακολουθούσε η συνταγή:

Ramos’ Original Gin Fizz
Ένα κουταλάκι άχνη ζάχαρη
3-4 σταγόνες νερό από άνθη πορτοκαλιάς
Μισό lime (χυμός)
Μισό λεμόνι (χυμός)
Μία μεζούρα Old Tom Gin
Το ασπράδι από ένα αυγό
Μισό ποτήρι θρυμματισμένος πάγος
2 κουτάλια γάλα ή κρέμα
Λίγη σόδα
Όλα μαζί καλά χτυπημένα και σουρωμένα

Ορισμένοι υποστηρίζουν πως το εκχύλισμα βανίλιας ήταν το μυστικό συστατικό που δεν έδωσε ποτέ ο Henry και γι’ αυτό δεν μπορούσε κανείς να κάνει το Gin Fizz το ίδιο νόστιμο με το δικό του. Υπάρχει ωστόσο και η άποψη ότι αυτό δεν ισχύει και πως ποτέ δεν υπήρξε βανίλια στην αυθεντική συνταγή. Στο “Famous New Orleans Drinks and How to Mix ‘Em” (1937), o Stanley Clisby Arthur, αναφέρει: “Οι παλιοί bartender έρχονται σε τρομερή αντιπαράθεση για αυτές τις δύο αθώες σταγόνες του εκχυλίσματος βανίλιας. Άνθρωποι που δούλεψαν με τον Henry ισχυρίζονται πως δεν υπήρξε ποτέ βανίλια στην συνταγή του, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως όχι μόνο υπήρχε αλλά και πως την βανίλια την έπαιρνε απ’ ευθείας από την καρδιά των σπόρων της και ήταν αυτό το συστατικό που έκανε το Gin Fizz τόσο μοναδικό”.

Ο Arthur επιπλέον σημειώνει: “Όταν φτιάχνετε το ποτό προσθέστε αυτές τις δύο σταγόνες, ή μην τις προσθέσετε, η επιλογή είναι δική σας”. Προσωπικά, όχι απλώς τις προσθέτω, αλλά βάζω και 3 στην δική μου συνταγή