Το νέο μενού του 42

Έκανε 2,5 χρόνια ο Χρήστος Χουσέας να λανσάρει καινούργιο κατάλογο. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό που εμείς που γράφουμε το ονομάζουμε writers block ή διοχέτευσε την δημιουργικότητά του στην φανταστική σειρά των εργαλείων του για bar, την Bassbreak.

Πάντως όταν την προηγούμενη εβδομάδα κάτσαμε γύρω από την ατμοσφαιρική μπάρα του 42 για να δοκιμάσουμε το καινούργιο του μενού, ήμουν χαρούμενη. Και πολύ περίεργη, μαζί.

Γενικά τα τελευταία χρόνια η δημιουργικότητα στον χώρο του κοκτέιλ, παγκοσμίως, έχει φτάσει σε extra –terrestrial επίπεδα, ή πιο απλά έχει ξεπεράσει κατά πολύ την φαντασία των περισσότερων κοινών θνητών. Τεχνικές, συγκλονιστικά σερβιρίσματα, εσωτερικότητα, σύλληψη, απλότητα, πολυπλοκότητα, concept, γεύση. Όλα έχουν φτάσει σε απογειωτικό σημείο, εξού και το απίστευτο boom των cocktail bar διεθνώς. Και μην μου πεις ότι δεν πιάνεις και εσύ τον εαυτό σου, σε κάποια από εκείνες τις προσωπικές σου στιγμές να αναρωτιέσαι…. "τι άλλο;" , "που αλλού μπορεί να φτάσει;".

Και μετά κάθεσαι στην μπάρα του 42 και δοκιμάζεις το Quiver και πίνεις όλο το ελληνικό καλοκαίρι σε μία γουλιά. Και γίνεσαι σαν τον Ego (από τον Ratatouille), εκείνο το ξυπόλυτο πιτσιρίκι που τρώει μια φέτα καρπούζι, στην παραλία. Και συνεχίζοντας με το Upside Down αισθάνεσαι έκπληξη, οικειότητα, χαμογελάς. Και συνεχίζεις να δοκιμάζεις και μόνο νιώθεις. Γεύεσαι υπέροχα ποτά και νιώθεις. Θλίψη για τo παιδί που δεν είσαι πια, συμφιλίωση χάρη σε αυτή την παιδικότητα που είναι ακόμη κομμάτι σου, ακούς μουσικές (στα αυτιά του μυαλού), και θυμάσαι στίχους.

Να λοιπόν τι είναι το επόμενο βήμα στα κοκτέιλ. Η έκφραση. Τα συναισθήματα.

Είναι ξεκάθαρο πλέον, δοκιμάζοντας το μενού του Χρήστου αλλά και κάποια άλλα, ότι οι bartender κατασταλάζουν και εκφράζονται μέσα από τις συνταγές τους. Στα κοκτέιλ του διακρίνεις μια παιδικότητα μα πάνω από όλα αισθάνεσαι το πάθος του για την δουλειά του. Διαβλέπεις την κουλτούρα του, την παιχνιδιάρικη διάθεσή του, τις γνώσεις του. Και όλα αυτά όχι μέσα από μία προσπάθεια να δείξει κάτι. Όλα αυτά βγαίνουν αβίαστα, απλά σαν μία έκφραση του χαρακτήρα του. Να το πω αλλιώς. Και εσύ που δεν ξέρεις τον Χρήστο, δοκιμάζοντας τα ποτά, διαβάζοντας τα σχόλια, βλέποντας την αισθητική του καταλόγου με τις υπέροχες naïve ιαπωνέζικες ζωγραφικές, μπορείς να διαμορφώσεις μια σαφή εικόνα για το ποιος είναι αυτός ο ιδιοσυγκρασιακός τύπος, με τις εμμονές, τα πάθη, τις ευαισθησίες, την καλλιέργειά του.

Το συγκεκριμένο μενού είναι το αποτύπωμα ενός ανθρώπου με εμπειρίες, με γνώσεις, ενός ταξιδευτή της ζωής, ενός μελετητή του χώρου, ενός ανθρώπου που ψάχνεται και σε προσωπικό επίπεδο, που αγαπάει πολύ τη δουλειά του.

Αλλά μαζί, αν είσαι ένας λίγο ευαίσθητος τύπος, θα αισθανθείς και εσύ, πολλά από όσα περιγράφονται παραπάνω. Αν πάλι σκασμένος από την δουλειά πας απλά για ένα ποτό, θα νιώσεις οικεία, με τις γεύσεις και θα χαλαρώσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο άλλωστε. Θα θέλεις να έρθεις, να τα ξαναδοκιμάσεις. Κάποια από τα κοκτέιλ μοιάζουν εθιστικά. Περιμένεις πότε θα πας με αγαπημένους σου. Να τα μοιραστείς.

Για να μπορέσεις να φτιάξεις ένα τέτοιο μενού, ή μάλλον να φτάσεις ένα μενού σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να έχεις περάσει πολλά. Πρέπει να έχεις δοκιμάσει πολλά. Να έχεις διαβάσει πολλά, να γνωρίζεις πολλά. Πρέπει να έχεις κατασταλάξει. Και να μη σε νοιάζει τι θα σκεφτεί για εσένα κάποιος που θα σε δει να δοκιμάσεις ένα ροζ παιδικό κοκτέιλ με κορνφλέικς. Να σε νοιάζει μόνο, πώς θα νιώσεις. Αυτό το "φιλοξενώ", το τόσο παρεξηγημένο, από ανθρώπους που αγαπούν υπερβολικά το είδωλό τους στον καθρέφτη.

Θέλω να πάρω τις φίλες μου να πάμε να στο 42 για να τις δω να ενθουσιάζονται, να ξαφνιάζονται, να χαμογελούν.

Ο Χουσέας το πήγε αλλού. Όπως το περίμενες από αυτόν. Η έκπληξη ήταν ότι δεν μπορούσες να φανταστείς, που. Το πήγε στην καρδιά του. Στην καρδιά σου.

Και ξαφνικά παρουσιάζεται ένα ‘νέο κεφάλαιο’. Ένα κεφάλαιο που ‘ακροβατεί απόλυτα πάνω σε εκείνη την λεπτή γραμμή που διαχωρίζει αυτά που αρέσουν σε εμένα και εκείνα που αρέσουν στον κόσμο’…

Το νέο μενού του 42 είναι διανθισμένο με σχέδια δύο Ιαπώνων καλλιτεχνών από τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, το Shigeru Hatsuyama και του Takeo Takei. Παρακάτω βρίσκεται και μία εικονογράφηση από τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα και καθώς γυρνάς τις σελίδες βλέπεις τίτλους τραγουδιών, βλέπεις ποιήματα και αποφθέγματα. Βλέπεις Peter Handke, βλέπεις Rumi (τον αγαπημένο του Χρήστου, Rumi), βλέπεις Cohen.

Το νέο μενού του 42 χωρίζεται σύμφωνα με τον δημιουργό του σε 3 κατηγορίες. Και λέω σύμφωνα με τον δημιουργό του καθώς η γνώμη μου κάπως διαφέρει από εκείνου, ίσως γιατί η παρουσίαση του μενού είχε για πρώτη φορά τέτοια συνοχή, τέτοιο κοινό ύφος και σκεπτικό που καμία διαφορά δεν θα μου έκανε αν όλα τα ποτά ήταν σε μία μόνο κατηγορία: Τα ποτά του 42.

Ο κατάλογος ξεκινάει με τα ‘mood changers’, 2 ποτά με υψηλούς αλκοολικούς βαθμούς (πάντα έβρισκα ανούσια την ‘εξύμνηση’ του low abv), τα οποία σερβίρονται σε ποσότητα 60ml και σχεδόν στην μισή τιμή από τα υπόλοιπα cocktail.

‘Θέλω να κάνω αισθητή την παρουσία του αλκοόλ, να το τονώσω’, λέει ο Χρήστος πριν τα σερβίρει. ‘Θέλω να το γιορτάσω’, σημειώνει χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και κάπου εκεί πιάνεις τον εαυτό σου να ξέρει πολύ καλά πως εδώ θα περάσεις υπέροχα. Και πως ξέρει και ο ίδιος πως έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Και χαίρεσαι πολύ.

Η ‘γιορτή’ ξεκινά με το Lance, ένα από τα παιχνιδίσματα του αλκοόλ με τις υφές, στοιχείο που κυριαρχεί σχεδόν στο σύνολο του καταλόγου. Το Lance περιέχει βύσσινο, τσίλι, σοκολάτα και overproof ρούμια. Είναι ένα ποτό πυκνό, με ροδαλή απόχρωση που σε ξεγελάει, με έντονη πυκνότητα και με κρύο σερβίρισμα, χωρίς πάγο, ώστε να απολαμβάνεται σε ελάχιστες μεγάλες γουλιές.

Στην ίδια κατηγορία συναντάμε και το Quiver το οποίο επίσης σερβίρεται σε μικρή ποσότητα μέσα σε ένα υπέρκομψο, μικρό, κουπέ ποτήρι. Περιέχει ένα μείγμα από έντονα ρούμια, αλλά και ένα blend από μαγειρεμένα κουκούτσια από καρπούζι, μαζί με την σάρκα του, αλλά και κολοκυθόσπορο μαζί με ένα διάλυμα από αλάτι. Το ποτό… έχει χρώμα και άρωμα από μάνγκο και πριν προλάβω να αναρωτηθώ, ο Χρήστος είχε ήδη εξηγήσει πως ‘ένα από τα στοιχεία του νέου μενού είναι να δημιουργηθούν νέα φρούτα από εκεί που δεν υπάρχουν ως συστατικό’. Αυτό, σε συνδυασμό με την εμμονή του για γευστική τελειότητα και βάθος στην κάθε γουλιά, οδηγεί σε ποτά γεμάτα με εντάσεις, με υφές, με οξύτητες, με ψευδαισθήσεις, με καινοτομία. Και από την άλλη με νοστιμιά, με ρεαλισμό, με αληθινές γεύσεις, με αληθινά ποτά για αληθινούς ανθρώπους.

Συνέχεια με 5 νέα cocktail, με ονόματα κυρίως εμπνευσμένα από την μουσική, σε μια κατηγορία που ποτέ δεν με ενδιέφερε να σημειώσω πως θέλει ο δημιουργός της να την αποκαλεί. (Τι σημασία έχει, άλλωστε;)

Η αρχή γίνεται με το Double Trouble με reposado, anejo και blanco τεκίλα και με ένα καυτερό blend από πιπέρια σετσουάν και καγιέν αλλά και τσίλι, με lime, με σιρόπι αγαύης και με ένα rim στο χείλος του ποτηριού από φιστίκι Αιγίνης μαζί με φράουλα, καρύδια και raspberry που έχουν περάσει από λυοφιλίωση (ξήρανση με κατάψυξη).

Ακολουθεί το Nothing But Love, ένα ποτό που από κάθε άποψη θυμίζει κλασικό, αγαπημένο 42. Στον κατάλογο φέρει την ένδειξη ‘ρούμι, ρούμι, ρούμι’ (πλέον την συναντάμε συχνά ως περιγραφή στα μενού αλλά αξίζει να θυμάστε πως από το 42 ξεκίνησε), και αποτελεί ένα από τα rum punch που τόσο αγαπά ο Χρήστος. Το ποτό περιέχει επιπλέον και γύρη μαζί με μάνγκο, ενώ από πάνω τρίβεται αρωματική τόνκα. Nothing not to love με απλά λόγια, ή κάτι σαν το νεότερο αδελφάκι του Walk the Line, ένα best selling ποτό από τους προηγούμενους καταλόγους.

Το Upside Down από την άλλη, μπορεί να σερβιριστεί με και χωρίς αλκοόλ και αποτελεί ένα από εκείνα τα ποτά (ή ροφήματα) που σου φέρνει χαμόγελο στα χείλη από την πρώτη κιόλας γουλιά. Περιέχει παγωτό, περιέχει βότκα και περιέχει και δημητριακά ενώ από πάνω του υπάρχει σκόνη (από λυοφιλίωση) από raspberry. Σημειώστε να μην φύγετε από εδώ εάν δεν το έχετε πρώτα πιεί και χωρίς αλκοόλ ως milkshake.

Και μετά το χαμόγελο του Upside Down έρχεται το After Laughter, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια (άσχετο), αλλά και ένα τρομερά ενδιαφέρον ποτό φτιαγμένο με gin, βύσσινο, πεπόνι, Chartreuse, καρύδα, lime, κόλιανδρο και ένα πυκνό, πηχτό και τραγανιστό spice mix με φουντούκι, σουσάμι και ένα σωρό ακόμη μπαχαρικά, που αφενός σου δίνει την αίσθηση ότι μπαίνεις σε μαγαζί μπαχαρικών, και αφετέρου σου γεμίζει το στόμα με γουλιές που κριτσανίζεις σε όλη την διάρκεια του ποτού. Νόστιμο, με κάθε έννοια.

Το τελευταίο ποτό αυτής της κατηγορίας είναι το Denial Twist, ένα ποτό το οποίο όσοι από εμάς αγαπούν τις καλοκαιρινές γεύσεις (και κυρίως την Pina Colada) δεν θα το αλλάξουν εύκολα. Ρούμι αρωματισμένο με ανανά (αυτό το καλοκαιρινό θαύμα που ακούει στο όνομα Plantation Pineapple Fancy Stiggins Rum), το ίδιο spice mix με παραπάνω (αφού επιμένεις μάθε ότι περιέχει παπαρουνόσπορο, ginger, αλάτι, κόλιανδρο και χαμομήλι), αλλά αυτή την φορά σε μορφή σιροπιού μαζί με ξινόγαλα. Όλο αυτό δημιουργεί μία βάση στην οποία επιπλέον προστίθεται ένα σπιτικό λικέρ φτιαγμένο από eau de vie αχλάδι, ξηρό βερμούτ, genepi, καρύδα, φουντούκι και σουσάμι, ενώ σα να μην έφταναν όλα αυτά στο μείγμα μπαίνει και επιπλέον καρύδα μαζί με ανανά και lime. Ναι, καλά μέτρησες, το ποτό περιέχει περισσότερα από 15 συστατικά αλλά αφενός εύκολα στοιχηματίζεις πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες Pina Colada (…-ish) που θα έχεις πιεί στην ζωή σου, και αφετέρου, γουλιά με γουλιά, διαπιστώνεις πως κάθε τι παίζει τον ρόλο του.

Ακολουθεί μια σειρά με τα classic του 42. Εδώ θα βρείτε μεταξύ άλλων και τα Nui Nui, Amanda, Walk the Line, Perfidia, Derby Daiquiri, το Zombie και το Marvin’s Last Word, ενώ ειδική κατηγορία υπάρχει και για τα Aperitif (Gigolo, Manzanilla Cobbler, Midas Touch, κ.α)

Last, αλλά σε καμία περίπτωση least, μία κατηγορία αφιερωμένη σε ‘bartender and other weird people’.

Η μαγεία ξεκινάει από το Lightfoot, ένα ποτό που ήδη το έχω πιεί όσες φορές άλλοι δεν θα το πιούν σε όλη την χρονιά, ένα ποτό με έντονο, πολύ έντονο αλκοόλ, που του αρέσει να αποκαλείται ‘Zombie plus abv’, που περιέχει επίσης καμιά 20αριά συστατικά και που κάνει ακόμη και το πιο περίεργα ρυθμισμένο equalizer να μοιάζει ασυγχρόνιστο μπροστά του. Η βάση του είναι ίδια με εκείνη του Denial Twist, ενώ επιπλέον (σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω) περιέχει και gin, punt e mes, ρούμι Agricole αρωματισμένο με καρύδα και ξεθυμασμένο τόνικ. Ένας μπάσταρδος γιος της Pina Colada και του Negroni, και τρέχα γύρευε τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Must.

Ακολουθεί το No Maps on My Taps, ένα ποτό με βελούδινη υφή που περιέχει φράουλα, yuzu, υπέροχη λιπαρότητα από τα macadamia, gin και μπαχαρικά. Σα να ρουφάς παντζάρι αλλά χωρίς την αίσθηση του χώματος, με κάτι ‘πράσινο’ και φρέσκο να σου αρέσει πολύ. Το ποτό συνοδεύεται με ένα σφηνάκι punt e mes, το οποίο καλείσαι να προσθέσεις στο ποτό, αν και σε όση ποσότητα επιθυμείς για να δεις το αποτέλεσμα να αλλάζει. Μαζί τους και 2 πράσινες ελιές με αμύγδαλα.

Τα δύο τελευταία ποτά της κατηγορίας είναι σύμφωνα με τον δημιουργό τους τα ‘Negroni Not’. Το πρώτο, είναι το The Breeze at Dawn και περιέχει Campari, ξηρό βερμούτ, reposado τεκίλα και λικέρ μπανάνας.

Το δεύτερο είναι το Take this Waltz και αποτελεί ένα τρομερά ενδιαφέρον aperitivo φτιαγμένο με Laghroaig, ξηρό Port, mezcal και Averna.

Τα ποτά της Αθήνας πλέον έχουν identity. Είναι στην πλειονότητά τους υπέροχα, όμως πλέον αυτό που μένει, που μας μένει, είναι πως μέσα από κάθε ποτήρι, και από κάθε συνταγή "βλέπεις" τον bartender. Τα ποτά του Χουσέα, και του κάθε Χουσέα, είναι μοναδικά γιατί είναι και ο ίδιος μοναδικός και στις συνταγές του βάζει στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν απόλυτα. Τα ποτά του 42 κάνουν το less is more να μοιάζει με bullshit, αλλά πας στο παρακάτω μπαρ, πίνεις το τέλειο Martini και βλέπεις πως αυτό που σκέφτηκες πριν δεν ισχύει.

Κάθε μπαρ και μία ταυτότητα, κάθε bartender και ένας, unique ενορχηστρωτής. Με ορχήστρα τον κατάλογό του, τις συνταγές του και την ομάδα του. Δουλείες που δεν αντιγράφονται, ούτε επαναλαμβάνονται. Δεν μπορείς να φτιάξεις το punch του Χουσέα, όχι γιατί δεν έχεις την ικανότητα αλλά γιατί δεν θες, δεν είσαι εσύ. Δεν αντιγράφεται το flip του Πύριλλου, είναι το απόλυτο, κατάδικό του χαρακτηριστικό. Δεν υπάρχει περίπτωση να επαναλάβεις το Mai Tai του Προυναρού, τα παιχνίδια με τον ανανά του Κυρίτση, το ανενεργό προζύμι και την ιδέα για το τέλειο dilution που είχε ο Μπάκουλης. Δεν μπορείς να τα φτιάξεις. Γιατί πολύ απλά τα θαυμάζεις όλα, τα σέβεσαι, όπως σέβεσαι και την διαφορετικότητά τους. Των ποτών, και των δημιουργών τους. Identity.

Και ενώ κάπου εδώ θα έκλεινα το άρθρο μου, ανέτρεξα στις σημειώσεις μου μήπως και κάτι μου έχει ξεφύγει.

“Ο Χρήστος, ο υπέροχος Ηλίας (Μαρινάκης) και ο λεπτομερής Τεό (Καϊσίδης), φέτος στο 42 σερβίρουν ποτά που στο τέλος τα σκέφτεσαι. Ποτά που θέλεις να κάτσεις και να τα πεις μαζί τους. Ποτά που θέλουν τον χρόνο τους για να σου ανοιχτούν. Ποτά που δεν έχουν (ανάγκη) γαρνιτούρα”…