Η Νέα Ορλεάνη ανέκαθεν μαγνήτιζε τους connoisseur των cocktail, των mixologist και όσων αγαπούν το αλκοόλ. Μάλιστα, στο Beachbum Berry's Latitude 29, το μπαρ μπαρ-εστιατόριο που διατηρώ στην Peter Street στην κεντρική πλατεία της πόλης, είχα το προνόμιο να σερβίρω αρκετούς από αυτούς. Κάποιοι μάλιστα, έγιναν τακτικοί πελάτες.

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το πρώτο ‘επεισόδιο’ των τακτικών πελατών της Peter Street στο Difford’s Guide, από μια σειρά στην οποία θα παραθέτω το προφίλ εκείνων που μου κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον και που ενδεχομένως να κινήσουν και το δικό σας.

Μία ζωή γεμάτη ρούμι για τον Stephen Remsberg

Το πρώτο ποτό στον κατάλογο του Latitude 29, είναι το Professor Remsberg’s Punch. Συχνά με ρωτούν λοιπόν ποιος είναι αυτός. Η σύντομη απάντηση που δίνω συνήθως είναι: Ο ήρωάς μου. Η αλήθεια ωστόσο είναι πως πρόκειται για έναν συνταξιοδοτημένο δικηγόρο ναυτιλιακών υποθέσεων, τον Stephen Remsberg, ο οποίος έχει στην κατοχή του την μεγαλύτερη συλλογή από vintage ρούμια, την οποία συμπληρώνει επιμελώς εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια.

Την συλλογή του είδα για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια στο εξοχικό του σπίτι στη Νέα Ορλεάνη. Την διατηρεί στο χολ ανάμεσα στην κουζίνα και την τραπεζαρία του και βλέποντάς της θεώρησα πως πρόκειται απλώς για μια τρομερά καλοφτιαγμένη ταπετσαρία. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η εικόνα που αντίκριζα ήταν πραγματική. Κι όμως! Τα μπουκάλια που έβλεπα ήταν 637 και ήταν τοποθετημένα ένα προς ένα πάνω σε ολόισια χειροποίητα ράφια τα οποία ήταν τοποθετημένα από το πάτωμα ως το ταβάνι.

Η συλλογή του δεν αποτελούνταν μόνο από σπάνιες ετικέτες της εποχής πριν από την ποτοαπαγόρευση από την Κούβα και τη Νέα Αγγλία. Είχε και ρούμια από την Ουγκάντα, από την Αίγυπτο και το Νεπάλ. Ένα από την Κορέα είχε και ένα φίδι στην ετικέτα του. Είδα ακόμη και το Wray & Nephew 15-year Special Reserve, το ρούμι που χρησιμοποίησε ο Trader Vic για να φτιάχνει το Mai Tai του την δεκαετία του ’50 (αφού του τελείωσε το 17 ετών που χρησιμοποίησε στην αρχική συνταγή του ποτού του το 1944).

Για πολύ κακή τύχη όλων μας, ήμουν ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν ποτέ αυτή την σπουδαία συλλογή. Μόλις 9 μέρες μετά το σπίτι του Stephen χτύπησε ανεπανόρθωτα ο τυφώνας Κατρίνα. Μπορεί όμως το σπίτι του να πλημμύρισε και το νερό να υψώνονταν για μέρες μετά μέχρι το ταβάνι, όμως ο ίδιος περήφανα μου είπε πως δεν έσπασε ούτε ένα μπουκάλι. Πολλές από τις ετικέτες καταστράφηκαν, όμως σε γενικές γραμμές ο θησαυρός του είχε μείνει ανέπαφος από το μένος της φύσης.

Μπορεί λοιπόν το σπουδαίο αυτό χολ να μην υπάρχει πια, η συλλογή του όμως φυλάσσεται ακόμη σε διαφορετικό σημείο, και μάλιστα αναπτύσσεται με όλο και περισσότερα και όλο και πιο σπάνια ρούμια. Ο Stephen όμως δεν συλλέγει απλώς το ρούμι. Το απολαμβάνει κιόλας. Σε μία μάλιστα από τις πιο πρόσφατες επισκέψεις μου, μοιράστηκε μαζί μου ένα μπουκάλι από το house ρούμι του Sloppy Joe, του θρυλικού σαλούν της Αβάνα στο οποίο συνήθιζαν να συχνάζουν οι Ernest Hemingway και Errol Flynn. H συγκεκριμένη φιάλη ήταν παλαιωμένη για 40 χρόνια – προτού εμφιαλωθεί το 1958. Η γεύση του; Εξωπραγματική. Η τιμή του; Κάθε συλλέκτης έχει να σου πει και από μία ιστορία. Η συγκεκριμένη όμως είναι πράγματι ενδιαφέρουσα:

“Πριν από περίπου 17 με 18 χρόνια έκανα βόλτες στα second hand shop της Νέας Ορλεάνης ώσπου κάποια στιγμή αντίκρισα ένα κασόνι με πολύ παλιά μπουκάλια. Ένα από αυτά που είχε μέσα ήταν και αυτό. Το πήρα, μαζί με ένα Field’s της εποχής πριν από τον πρώτο παγκόσμιο, και δύο λευκά Bacardi του 1925. Πόσα μου ζήτησαν; 5 δολάρια για το κάθε μπουκάλι. Τόσο πλήρωσα για το παλαιότερο ρούμι της συλλογής μου, το Field’s”.

Το μικρόβιο του ρουμιού είχε μπει για τα καλά στον Stephen. “Όσο ήμουν ακόμη στο σχολείο, ο μεγαλύτερος αδελφός μου πήρε υποτροφία για να σπουδάσει στο Λονδίνο. Οι γονείς μου λοιπόν θεώρησαν πως θα μου έκανε καλό να περάσω εκεί ένα καλοκαίρι μαζί του, και έτσι πήγα. Ένα βράδυ λοιπόν με πήρε μαζί με την παρέα του στο Trader Vic’s του Λονδίνου. Δεν είχα δει ποτέ μου κάτι αντίστοιχο, ήμουν όμως αρκετά μικρός ακόμη για να το εκτιμήσω. Θυμάμαι μάλιστα πως είχα παραγγείλει ένα ποτό με βότκα. Λίγα χρόνια αργότερα, βρέθηκα να μένω στο Σικάγο. Είχε και εκεί Trader Vic’s και μάλιστα ένα Don the Beachcomber! Ήταν σαν έρωτας με την πρώτη ματιά”.

“Το Don ήταν πολύ πιο παλιό, απλό και αυθεντικό από το Trader Vic. Ήταν σα να σου φωνάζει πως δεν το νοιάζει καθόλου εάν σου αρέσει ή όχι. Έγινα άμεσα τακτικότατος θαμώνας του. Μπορεί να είχα πολύ λίγα λεφτά, καθώς ήμουν ακόμη φοιτητής, οι τιμές του όμως ήταν αρκετά προσιτές για να τις σηκώσω. Μπορούσα για παράδειγμα να πιω το Beachcomber Gold, ένα Montego Bay ή ένα Shark’s Tooth με 1,5 δολάριο, ένα Navy Grog, ή QB Cooler με 2,75 και να πιώ γενικά 3-4 ποτά αφήνοντας και ένα ικανοποιητικό τιπ των 10 δολαρίων. Καθώς περνούσα πολλά από τα βράδια μου εκεί, για σχεδόν 3 χρόνια, θυμάμαι πως κάποια στιγμή ο μετρ μου είπε πως ίσως να με ενδιέφερε να δω κάτι που υπήρχε στον πάνω όροφο. Τον ακολούθησα και σε λίγα λεπτά βρέθηκα μπροστά από μία συλλογή από 200-300 μπουκάλια, τα οποία δεν ήταν μόνο παλιά και σπάνια, αλλά και κάτι που δεν είχε ξανά αντικρύσει ποτέ στη ζωή μου. Η συλλογή έφερε από πάνω της μία ταμπέλα που έγραφε ‘The Don’s Collection’. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα πως κάποιος έχει συλλέξει ρούμια”.

Ο Stephen άρχισε να συλλέγει και ο ίδιος ρούμια το 1973. Είχε όμως δύο βασικά προβλήματα να αντιμετωπίσει. Το πρώτο ήταν πως τότε δεν υπήρχε το internet. “Μέσω της δουλειάς μου ταξίδευα αρκετά στην Ευρώπη και σε διάφορα μέρη της Καραϊβικής και έτσι φρόντιζα πάντα να περνάω και μία με δύο μέρες στο να εξερευνώ τις κάβες και τις pub των περιοχών που επισκεπτόμουν για να δω τι υπήρχε διαθέσιμο. Περισσότερο από όλα μου άρεσε όταν έμπαινα μέσα σε βρόμικα μπακάλικα μικρών συνοικιών. Σε τέτοια μαγαζιά μπορείς να βρεις τα πιο απίθανα ρούμια, όχι όμως πάντα, κυρίως γιατί στην Ευρώπη συνηθίζουν να πίνουν ρούμια μόνο σε συγκεκριμένες πόλεις. Για παράδειγμα τόσο στην Ισπανία όσο και στην Πορτογαλία, το ρούμι είναι δημοφιλές σχεδόν αποκλειστικά στις ακτές της Μεσογείου”. Το δεύτερο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ήταν το πώς θα πάρει τα μπουκάλια πίσω στις ΗΠΑ. “Οι νόμοι της Αμερικής επιτρέπουν σε κάθε πολίτη να φέρνει πίσω μαζί του περίπου 50 γαλόνια αλκοόλ, ωστόσο ακόμη και για αυτά πρέπει να πληρώσει περίπου 2 με 3 δολάρια φόρο για κάθε μπουκάλι. Ο νόμος αυτός μάλιστα, δεν ισχύει για το λιμάνι του Τέξας, από το οποίο απαγορεύεται να εισαχθεί το οτιδήποτε. Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν θα έμενα στο Τέξας”.

Από τα μέσα του ’90 όμως, ο Stephen δεν ήταν πια αναγκασμένος να ταξιδεύει για να παίρνει τα ρούμια του. Του τα έφερνε το internet και συγκεκριμένα ο Ted ‘Doctor Cocktail’ Haigh, ένας λάτρης των ποτών ο οποίος αργότερα έγραψε το πολύ καλό βιβλίο Vintage Spirits & Forgotten Cocktails. Μέσω του Ted κατάφερε να αποκτήσει αρκετές εκατοντάδες από τα σπάνια ρούμια του. “Ευγνωμονώ ακόμη τον Ted για την βοήθειά του. Μαζί του ήπια εκατοντάδες σπάνια ρούμια στο σπίτι μου, αν και πλέον δεν του επιτρέπω να έρχεται.” Ο Ted συμβούλευε τον Stephen σχετικά με “τα πολύ μικρά μαγαζιά σε διάφορες γειτονιές σε όλες τις ΗΠΑ όπου μπορούσε να βρει πολύ παλιά μπουκάλια με ρούμι. Μου πήρε αρκετά χρόνια όμως μέχρι να ανακαλύψω πως με έστελνε αποκλειστικά σε σημεία τα οποία πρώτα είχε ξεψαχνίσει ο ίδιος. Κάπου εκεί όμως, μπήκε στην ζωή μου ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο, το eΒay”.

Όταν ο Stephen άρχισε να ενδιαφέρεται αρκετά σοβαρά για το ρούμι, το 1970, δεν υπήρχε μεγάλη γνώση γύρω του για το αντικείμενο και μπορούσε μόνο να διαβάσει το The Fine Art of Mixing Drinks του David Embury (1948) και το Bartender's Guide του Trader Vic (1947). “Και τα δύο βιβλία περιείχαν μικρά κεφάλαια με λίστες από τα ρούμια που οι ίδιοι οι συγγραφείς τους αρέσκονταν να πίνουν, συνοδευόμενα από ελάχιστες λεπτομέρειες για την γεύση και την αίσθησή τους”, θυμάται ο Stephen. “Στα μέσα όμως της δεκαετίας του ’90, όλα άλλαξαν. Όλα, άρχισαν σταδιακά να εμφανίζονται στο eBay. Διαφημίσεις σε περιοδικά από το ’30 και το ’40, παλιές λίστες από τα duty free, κατάλογοι με προϊόντα μπακάλικων από το 1870… Μελετούσα τα πάντα με τρομερή σχολαστικότητα και όταν τελικά συνέθεσα το παζλ ήμουν σε θέση να γνωρίζω με απόλυτη σιγουριά ποιο ρούμι πωλούνταν και σε ποια αγορά από τα μέσα του 1870 μέχρι και τα τέλη του 1960. Εάν κάποιος μου έστελνε μία φωτογραφία, μπορούσα από την ετικέτα και μόνο να καταλάβω πότε είχε παραχθεί το ρούμι. Από εκεί λοιπόν που δεν γνώριζα τίποτα για το σύμπαν του ρουμιού, ξαφνικά γνώριζα ακριβώς ποιες ετικέτες μου λείπουν”.

“Οι αγορές μέσω του internet ήταν το καινούριο μου χόμπι. Όλοι όσοι ήταν άνω των 50 ετών έπρεπε να καθαρίσουν το κελάρι του μπαμπά, την ντουλάπα και το γκαράζ του. Και όλοι τους, όλο και κάπου έβρισκαν ένα πολύ παλιό μπουκάλι. Από την άλλη, κάθε πατέρας με έφηβο γιο συνήθιζε να του κάνει μία ερώτηση: Που θα μπορούσε να πουλήσει αυτά τα μπουκάλια. Και τότε το παιδί του, του απαντούσε πως εάν τα ανεβάσει στο eBay θα τα πουλήσει πολύ γρήγορα. Και έτσι ήταν. Αγόραζα τα πάντα. Αγόρασα την συλλογή με τα ρούμια από έναν απόγονο της οικογένειας Vanderbilt, αλλά και το κελάρι του Spenser Prescott, ο οποίος είχε χτίσει το πρώτο πολυτελές resort στα Rocky Mountain του Κολοράντο. Είχα βρει τον παράδεισό μου. Ώσπου μια μέρα το eBay αποφάσισε να μην επιτρέπει την πώληση αλκοολούχων και έτσι έχασα την πιο αξιόπιστη πρόσβασή μου στα κελάρια του παππού”.

Όσο όμως μεγάλωνε η συλλογή του, τόσο αυξάνονταν και η φήμη του στον κόσμο του ποτού. Τον κάλεσαν ως κριτή στο Rum Festival των Barbados αλλά και για να παραθέσει μία ομιλία στα Εθνικά Αρχεία της Washington και στο Tales of the Cocktail της Νέας Ορλεάνης. Η ιστορία του έχει δημοσιευτεί στην αμερικάνικη έκδοση του Imbibe Magazine ενώ έχει χαρακτηριστεί και ως ειδήμον στο ρούμι από τους New York Times και το BBC World News. Οι επαγγελματίες του χώρου των cocktail και των ποτών άρχισαν να έρχονται όλο και συχνότερα σε επαφή μαζί του σε μία προσπάθεια να δοκιμάσουν κάποια στιγμή λίγη από την ιστορία του. Ο David Wondrich για παράδειγμα είχε χάρη στον Stephen την ευκαιρία να δοκιμάσει μία έκφραση έκδοση του Santa Cruz του 1880 η οποία αναφέρονταν και μέσα στο Bon Vivant's Companion του Jerry Thomas. Ο Richard Seale, ιδιοκτήτης του Doorly’s Distillery, μόνο μέσω του Stephen μπορούσε να δοκιμάσει τα ρούμια που έφτιαχνε η οικογένειά του προτού εκείνος γεννηθεί. Μπορεί λοιπόν το eBay να στέρεψε, τα ρούμια όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέχισαν να φτάνουν στα χέρια του.

Ο ιδιοκτήτης του tiki bar Martin Cate για παράδειγμα, πρόσφατα δώρισε ένα πολύ σπουδαίο απόσταγμα στον Stephen. “Πριν από μερικά χρόνια, ο Martin, η γυναίκα του και ορισμένοι ακόμη κοινοί φίλοι βρέθηκαν μπροστά από την πόρτα του σπιτιού μου. Θυμάμαι πως έτρεμαν τα πόδια μου στην ιδέα των πόσων μπουκαλιών θα πιούν. Ο Martin όμως μου είπε κάτι το οποίο δεν μου είχε ξαναπεί ποτέ ως τότε: ‘Αυτή την φορά έχουμε εμείς κάτι για εσένα’. Ήταν ένα υπέροχα τυλιγμένο δώρο. Ένα μπουκάλι Myers’s Mona.” Παλαιωμένο για 30 χρόνια και σε κυκλοφορίες μικρών παρτίδων ανάμεσα στο 1917 και το 1947, το Myers’s Mona ήταν στο ραντάρ του Stephen για πολλές δεκαετίες. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε την φιάλη του μπροστά του. “Ό, τι κι αν είχα διαβάσει για αυτό το ρούμι, σε δημοσιεύματα πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο, έλεγαν πως πρόκειται για ένα κορυφαίο ρούμι”, λέει.

Είναι όμως ο Stephen έτοιμος να εγκαταλείψει το χόμπι του και να σταματήσει να συλλέγει ρούμια; Μετά από 4 δεκαετίες, εκατοντάδες μπουκάλια και έναν καταστροφικό τυφώνα, ο ίδιος απαντά: “Ακόμα συλλέγω”. Και συμπληρώνει κλείνοντας πως: “Δεν υπάρχει άλλη ετικέτα με περισσότερη σημασία για εμένα από αυτή του Myers’s Mona. Εάν όμως κάποιος βρει κάποια στιγμή ένα Lemon Hart London Dock 28 ετών από την Τζαμάικα ή ένα Rhum Sarthe από την Αϊτή, παρακαλώ να με ενημερώσει”…