Died: 2019
Originally from: Blackpool
Profession: Bartender and drinks writer
At: New York City

O Gary Regan απεβίωσε στις 15 Νοεμβρίου 2019. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος ωστόσο σε ορισμένους χτυπά νωρίτερα την πόρτα. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά χτύπησε την πόρτα ενός ταλαντούχου, διασκεδαστικού και έντονου ανθρώπου που ήξερε να περνάει ωραία στην ζωή του. Ο Gary “gaz” Regan ήταν όλα τα παραπάνω. Μα πάνω από όλα ήταν ένας ευαίσθητος και απίστευτα θετικός χαρακτήρας που προήγαγε την ενσυνειδητότητα.

Η καλοσύνη και η ειλικρίνεια του Gary –αν και ο ίδιος προτιμούσε πάντα το gaz- είναι εμφανής σε κάθε λέξη που τόσο εύστοχα έχει αποτυπώσει ο Ian Cameron το 2011 στο κείμενο που ακολουθεί. Στις παρακάτω λέξεις θα μάθετε τα πάντα για το ταξίδι του από το Blackpool της Αγγλίας, στην Νέα Υόρκη αλλά και ακόμη περισσότερα για τον ίδιο και το πόσο πραγματικά θετικός άνθρωπος ήταν. Ο gaz θαύμαζε τόσο πολύ τον Ian, ο οποίος τότε έκανε τα πρώτα του βήματα στο γράψιμο, που όταν τον βράβευσαν ως “Best Writer” στο Tales of the Cocktail, ανεβαίνοντας στην σκηνή προσκάλεσε και τον Ian να σταθεί δίπλα του για να τον παρουσιάσει στο κοινό. Αυτός ήταν ο gaz.
Είμαι πολύ τυχερός που μπορώ να τον αποκαλώ φίλο μου, αλλά και έναν άνθρωπο που θαυμάζω πολύ. Έναν άνθρωπο από τον οποίο ακόμα και σήμερα συνεχίζω να μαθαίνω. Cheers Gaz.

To παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε το 2011

Καλωσήρθατε στον κόσμο τουGaz Regan. Αυτή είναι η ιστορία ενός αγοριού που ξεκίνησε την πορεία τους από τα βόρεια της Αγγλίας, πέρασε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και κατάφερε να αφήσει το στίγμα του στον σύγχρονο κόσμο του bar. Ένας άνθρωπος που βοήθησε τρομερά στην επανάσταση του cocktail και που πρόσφατα τιμήθηκε με το Lifetime Achievement Award στα Tales of the Cocktail. Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη θα διαπιστώσετε πως μιλάει για την μάχη του με τον αλκοολισμό –τον γνωστό ελέφαντα στο δωμάτιο- αλλά και μια ακόμη μάχη, εκείνη που δίνει με τον καρκίνο. Πάνω από όλα όμως, απαντάει σε όλα όσα θα θέλατε εσείς να των ρωτήσετε: Πού πήγε το κεφαλαίο G στο όνομά σου; Γιατί φοράς eyeliner; What the Fuck… τέλος πάντων;

Τον ρωτάω για τα παιδικά του χρόνια όταν μεγάλωνε πάνω από την pub των γωνιών του. “Έχεις δει την Pub στην σειρά Shameless”; Μου απαντάει. Αναφέρεται στην pub The Jockey, σε μια πόλη έξω από το Manchester, την οποία τρέχει μία οικογένεια απατεώνων. Θαμώνες της είναι ορισμένοι έντονοι χαρακτήρες που αγαπούν –πολύ- το αλκοόλ και που στην πλειονότητά τους δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον στην ζωή τους. Το Shameless για εμένα δεν είναι μια απλή σειρά, λέει ο gaz. Είναι ένα ντοκιμαντέρ για τα πρώτα χρόνια μου.

“Η pub των γονιών μου βρισκόταν στο Blackpool. Είχε θαμώνες κυρίως την εργατικής τάξης. Κανένας τους δεν είχε λεφτά, ωστόσο έμαθα πολλά από αυτούς. Ήταν άνθρωποι με αξίες και υποστήριζαν πολύ ο ένας τον άλλο. Ο πατέρας μου ήταν κάτι σαν τον αρχηγό τους. Δάνειζε χρήματα στους αγαπημένους του πελάτες και πολλές φορές το τηλέφωνό του χτύπαγε στις 2 το πρωί και κάποιος στην άλλη μεριά της γραμμής του έλεγε ‘νομίζω ότι ο Eric μας πέθανε. Τι να κάνω;’ και εκείνος έστελνε κατευθείαν το ασθενοφόρο. Στην pub του υπήρχε κατά καιρούς και μια περιορισμένη εγκληματική δραστηριότητα. Πολύ σπάνια όμως καβγάδες. Σέβονταν όλοι πολύ τον πατέρα μου.”

Danny Boy

“Ο αγαπημένος μου θαμώνας ήταν ο Volsh. Ο πιο σκληρός τύπος της πόλης. Δεν ερχόταν συχνά, αλλά όταν πέρναγε την πόρτα της pub ζητούσε πάντα ένα μεγάλο ποτήρι με bitter και άρχιζε να λέει ένα σωρό ιστορίες. Όλοι τον άκουγαν με προσοχή περισσότερο από φόβο, παρά από ενδιαφέρον. Ορισμένες φορές τον χρόνο, ο πατέρας μου διοργάνωνε live βραδιές στο μαγαζί με ανθρώπους που έπαιζαν πιάνο, με ντράμερ και ολόκληρες ορχήστρες. Εκείνα τα βράδια όλοι οι θαμώνες άρπαζαν κάποια στιγμή το μικρόφωνο και τραγουδούσαν με σειρά. Εκείνα τα βράδια ο Volsh ανέβαινε πάντα στην σκηνή, ερμήνευε την πιο αλλόκοτη εκδοχή του Danny Boy που μπορείς να φανταστείς, έπινε το bitter του και έφευγε. Ήταν οι μοναδικές στιγμές κατά της οποίες μπορούσε να εκτονωθεί, να βγάλει από μέσα του το τέρας που κουβαλούσε χωρίς να χρειαστεί να δείρει κάποιον. Και ακριβώς επειδή έδειχνε σεβασμό στο μέρος που βρισκόταν, τον έπαιρνε πάλι πίσω από όλους.”

Το ότι πέρασε τα πρώτα του χρόνια πάνω και μέσα σε μία pub, δίδαξε στον gaz την αξία της ομαδικότητας και της συμπόνιας. Του δίδαξε όμως και την αγάπη για το αλκοόλ. Το πρώτο του ποτό το ήπιε μόλις στα 12, ένα Σάββατο βράδυ στην pub των γωνιών του, όταν ο bartender του έφτιαξε ένα Gimlet. “Με έκανε να νιώσω πολύ ευχάριστα και θυμάμαι πως έλεγα στον εαυτό μου: ‘Αυτό πρέπει να το θυμάσαι’.” Όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην πορεία του gaz. Δύο χρόνια αργότερα εργάζονταν στην pub τις Παρασκευές και τα Σάββατα, ενώ στα 15 του παράτησε το σχολείο και έπιασε εκεί μόνιμη δουλειά.

Σύντομα, παντρεύτηκε και όπως ήταν αναμενόμενο, εξίσου σύντομα χώρισε. Ο gaz θα μπορούσε να είχε μείνει στην Αγγλία και να εργαζόταν ακόμα πίσω από την pub των γωνιών του. Ή τουλάχιστον να επιβλέπει άλλους να δουλεύουν. Στα 19 του όμως είχε ήδη περάσει πολλά. Και ήθελε, και έπρεπε, να φύγει. Από την πρώην γυναίκα του, από το Blackpool, από όλα. Η Αμερική έμοιαζε μονόδρομος.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και ο gaz βρίσκεται στο Upper East Side του Manhattan να εργάζεται σε μια Irish Pub. Το όνομα της pub ήταν Drake’s Drum και θυμάται σαν σήμερα τις στιγμές που πέρασε εκεί. Ένα συνονθύλευμα από παίκτες Rugby, από βετεράνους του στρατού, από πατριώτες κάθε γωνιάς της γης – Άγγλοι, Ιρλανδοί, Αυστραλοί, όλοι ήταν εκεί. Πόσο διέφερε η τότε μπαρ σκηνή της Νέας Υόρκης από την σημερινή; Πολύ! Ακόμη όμως και τότε, ακόμη και στο μικρό και ταπεινό Drake’s Drum, οι bartender είχαν την δική τους οπτική στο σερβίρισμα των cocktail. “Φτιάχναμε συνέχεια Singapore Slings. Τα φτιάχναμε χάλια. Δεν είχαμε ούτε φρέσκους χυμούς ούτε σωστές προετοιμασίες, παρά μόνο ένα έτοιμο sweet & sour mix.
Φτιάχναμε όμως και White Russian και Black Russian, και Manhattan, Whisky Sour, Martini και Rob Roy. Και τα κάναμε πολύ καλά. Αν μάλιστα υπήρχε και ειδική περίσταση –δηλαδή εάν ερχόταν κάποιος bartender να δοκιμάσει τα ποτά μας- χρησιμοποιούσαμε ακόμα και φρέσκο χυμό lime.”

Αμερική – Επιτέλους!

Σύντομα διαπίστωσε πως μόνο στην Αμερική μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του. Το Blackpool απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την ζωή του και μάλιστα όταν κατάφερε να βγάλει επιτέλους την Πράσινη Κάρτα, η καταγωγή του φάνταζε απλώς μακρινή ανάμνηση. “Τα μπαρ έκλειναν στις 4 και μετά άρχιζε για εμάς η διασκέδαση. Βγαίναμε συνέχεια και γυρνούσαμε στα σπίτια μας με διαφορετική γυναίκα κάθε βράδυ”, παραδέχεται χωρίς κανέναν δισταγμό και με μεγάλη περηφάνια. Άλλωστε ακόμη και σήμερα παραμένει γυναικοκατακτητής.

Τα περισσότερα πράγματα που έμαθε για το μπαρ εκείνη την εποχή, τα έμαθε από έναν Άγγλο συμπατριώτη του ο οποίος πλέον είχε δικό του μπαρ στην Νέα Υόρκη. “O David Ridings πέθανε το 2000 αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει ο μεγαλύτερος μέντοράς μου. Όταν ήρθα στην Νέα Υόρκη δεν είχα ιδέα από cocktail. Με προέτρεψε λοιπόν να καθίσω στο lobby, να παρατηρώ τον κόσμο και να μην παίρνω τα μάτια μου από τον bartender. Ήμουν νέος και είχα εξαιρετική μνήμη. Ο Dave ήταν πολύ καλός στον τρόπο με τον οποίο υποδέχονταν τους πελάτες του.

Προσέφερε πραγματική φιλοξενία και μου έμαθε πώς να συμπεριφέρομαι στον κόσμο. Εάν μία γυναίκα άφηνε την τσάντα της στον χώρο και πήγαινε στην τουαλέτα έπρεπε να την παίρνουμε και να την φυλάμε σε ασφαλές μέρος. Εάν κάποιος μεθούσε στο μπαρ μας έπρεπε να βρούμε κάποιον νηφάλιο και να τον πάμε στο σπίτι του περπατώντας. Εκεί έμαθα πώς πραγματικά να συμπεριφέρομαι. Θα με εκνευρίζει πάντα που οι σημερινοί bartender σε ρωτάνε ένα απλό ‘πώς είστε σήμερα’ και δεν τους νοιάζει ούτε περιμένουν καν τι θα απαντήσεις.”

Τα χρόνια περνούσαν και μέχρι τις αρχές του ’80 ο gaz είχε αλλάξει δεκάσες συνοικιακά μπαρ και διάφορες άλλες “απαίσιες δουλειές”. Άλλοτε ήταν bartender, άλλοτε manager σε εστιατόριο σε εμπορικό κέντρο, ώσπου τελικά έγινε manager σε μια αγγλική Pub στο South Street Sea Port, με το όνομα North Star Pub. “Έμεινα εκεί για 4 χρόνια και πιθανότατα εκείνα ήταν τα 4 καλύτερα χρόνια της ζωής μου στον χώρο του ποτού. Ήταν μια αυθεντική Αγγλική Pub, όχι αμερικάνικη. Σέρβιρε Άγγλους πελάτες και ορισμένους χρηματιστές της Wall Street αλλά πάντα αγγλικές λιχουδιές.”

Στο πέρασμα των χρόνων και της εμπειρίας του, o Gary Regan ανέπτυσσε παράλληλα και ένα μεγάλο, κρυφό πάθος, το οποίο έμελλε αργότερα να του αλλάξει την ζωή. Ήταν η αγάπη του για το γράψιμο. Ως τις αρχές του ’90 είχε την δική του στήλη με τίτλο Food Arts και έγραφε για ποτό. Χρησιμοποιώντας μόνο ένα από τα δάχτυλά του έγραψε και ένα άρθρο για το “Πώς να συμπεριφέρεσαι στο μπαρ”. Είχε σκοπό να το στείλει στο New York Magazine αλλά δεν το έκανε ποτέ.

Ο gaz ήξερε να γράφει και αυτό δεν άργησε να φανεί. Σταδιακά έπαιρνε όλο και περισσότερες δουλειές για γράψιμο. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν στο Wine Enthusiast, στο Nation’s Restaurant News, στο Cheers και στο Malt Advocate. Πλέον δεν εργάζονταν ως bartender, αν και όλα αυτά τα χρόνια που πέρασε πίσω από τα μπαρ τον βοήθησαν πολύ στο να μπορεί να γράφει σωστά και εμπεριστατωμένα. Το 1991 εκδόθηκε το βιβλίο του με τίτλο “Bartender’s Bible.” Κάποια χρόνια αργότερα, το 2003, ακολούθησε η διασημότερη δουλειά του. Η στήλη του ως “The Cocktailian” στην San Francisco Chronicle. “Ήταν σίγουρα η σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας μου. Κάποια στιγμή ωστόσο βρέθηκα για γράφω για την Chronicle και τέσσερα ακόμη περιοδικά και όλα έγιναν πάρα πολλά για να μπορώ να τα σηκώσω. Το 2007 παραιτήθηκα από τα άλλα περιοδικά. Σε ένα βράδυ έγραψα 4 email παραίτησης και τα έστειλα νιώθοντας τεράστια ανακούφιση. Κράτησα μόνο την Chronicle.”

Ο Καρκίνος μου

Μετά από δύο δεκαετίες στο Manhattan μετακόμισε βορειότερα στο Hudson Valley, δημιουργώντας το “Cocktails in the Country”, ένα διήμερο bartending course, ένα forum ανταλλαγής γνώσεων για την τότε ολοένα και πιο εξελισσόμενη σκηνή του bartending. Το Cocktails in the Country σύντομα χαρακτηρίστηκε ως “Annual Manual” όνομα με το οποίο πλέον ήταν γνωστό. “Ήταν η ευκαιρία να εμπνεύσουμε και να επηρεάσουμε τους ανθρώπους με έναν καλό τρόπο. Το καλό bartending δεν έχει καθόλου να κάνει με το να ξέρει κανείς να φτιάχνει ποτά. Στην διάρκεια του course προσπαθώ να δώσω στους παρευρισκόμενους να καταλάβουν ότι το μόνο που έχει σημασία είναι κάνουν τον κόσμο να περνάει καλά. Αυτό είναι άλλωστε και το μοναδικό πράγμα που μου αρέσει και εμένα να κάνω.

Οι bartender έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν τον κόσμο. Και αυτό το εννοώ με την κυριολεκτική του σημασία. Μπορεί να ακούγεται χαζό αλλά σε ένα μόνο βράδυ, ένας bartender μπορεί να κάνει τουλάχιστον 10 πελάτες του να αισθανθούν καλύτερα βγαίνοντας από το μαγαζί. Αν αυτό το κάνουν συνολικά 100 bartender, τότε θα έχουν κάνει 1000 ανθρώπους να περάσουν καλά. Boom! Έχεις αλλάξει τον κόσμο!”

Μα ποιος είναι αυτός ο new age gaz που τα λέει αυτά; Και τι σχέση έχει με τον άνθρωπο που μεγάλωσε στην pub της Αγγλίας; “Μου αρέσει να αποκαλώ το course μου, mindful bartending και όλα ξεκίνησαν σχετικά πρόσφατα, το 2003, όταν άλλαξε και η δική μου ζωή. Ήταν τότε που διαγνώστηκα με καρκίνο στην γλώσσα. Άλλαξα τόσο πολύ που άρχισα να έχω και πιο πνευματικές αναζητήσεις. Ο καρκίνος μου, μου έδωσε ένα γερό χαστούκι στην μούρη.”

Ο καρκίνος μεταξύ άλλων άλλαξε και την εμφάνιση του gaz. Αν δείτε οποιοδήποτε από τα μπουκάλια με τα bitters του, θα παρατηρήσετε μία φωτογραφία του με μια μακριά, χαρακτηριστική γενειάδα. Οι θεραπείες και η ακτινοβολία που δέχτηκε δεν επηρέασαν ούτε μία τρίχα από το κεφάλι του, του αφαίρεσαν όμως το χαρακτηριστικό του, μακρύ μούσι. “Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν storyteller και η γενειάδα μου ήταν για εμένα η ταυτότητά μου. Σκεφτόμουν λοιπόν συνέχεια πως ο καρκίνος μου αφαιρεί και την γλώσσα μου και τα αγαπημένα μου μούσια. Ήμουν συγκλονισμένος.

Ένας φίλος με έπεισε να δω έναν εναλλακτικό θεραπευτή. Σκέφτηκα πως δεν είχα και τίποτα να χάσω. Στο ραντεβού μας μου είπε ότι θα με αγγίξει και ενδεχομένως να αισθανθώ ένα ρίγος. Με το που με ακούμπησε άρχισα να κλαίω σα μωρό. Δεν θεράπευσε ποτέ τον καρκίνο μου. Από εκείνη την ημέρα όμως και μετά δεν ξαναφοβήθηκα ποτέ και μάλιστα μέσα μου ήξερα πως όλα πλέον θα πάνε καλά. Συνήθως αυτές τις ιστορίες ακούς πως τις έχει βιώσει μια θεία από την Αυστραλία. Ρε γαμώτο όμως σε εμένα συνέβησαν όλα όπως σου τα λέω και ένιωσα έντονα το κάθε λεπτό.”

Ο καρκίνος του τελικά υποχώρησε και θεραπεύτηκε εντελώς. Ο gaz πλέον είχε προβλήματα ομιλίας και ήταν χωρίς γενειάδα. Τίποτα από τα δύο δεν στάθηκε εμπόδιο στην μετέπειτα πορεία του. “Σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να συμπεριφέρομαι σαν να μην είχε συμβεί τίποτα από αυτά. Ήθελα απλώς να τα αφήσω όλα πίσω μου και να συνεχίσω την ζωή μου ανεπηρέαστος από το παρελθόν μου. Μπορεί να μην μιλάω πλέον καλά, όμως έχω ορκιστεί πως δεν θα ξαναβγάλω καρκίνο μέχρι να γίνω 100.”

Ήμουν ένας μεθύστακας!

Προφανώς θα πιστεύετε πως σε αυτό το κεφάλαιο o gaz θα περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο άγγιξε πάτο η ζωή του. Αντιθέτως. Θα ακούσετε πως όλα αυτά που πέρασε του έδωσαν τεράστια δύναμη και θετική στάση για την μετέπειτα ζωή του. Ο gaz πλέον αποφασίζει να μιλήσει για μία μεγάλη πληγή που εντοπίζεται σε όσους ασχολούνται με τον χώρο του ποτού. “Πότε έφτασα στον πάτο στην ζωή μου; Όχι με τον καρκίνο.
Ήταν τότε που ήμουν απλώς ένας μεθύστακας. Πηγαίνοντας πίσω στην δεκαετία του ’80 το μόνο που θυμάμαι είναι πως ήμουν αλκοολικός και μάλιστα για αρκετά χρόνια. Ένα πραγματικό κουρέλι.
Ήμουν από εκείνους τους αλκοολικούς που έβαζαν βότκα στον πρωινό τους καφέ. Γιατί αν δεν το έκανα έτρεμα σαν το ψάρι. Αυτό εκτός από εξευτελιστικό ήταν και τρομακτικό. Ήξερα πως κάτι έπρεπε να κάνω για να το αντιμετωπίσω.”

Κάπως, περίπου δηλαδή το ξεπέρασε. Άλλωστε όλοι όσοι γνωρίζουν το gaz, ξέρουν πως του αρέσει πολύ το ποτό. Αυτή την στιγμή μάλιστα που του παίρνω την συνέντευξη πίνουμε Negroni. Εκείνη ωστόσο την περίοδο άρχισε να θέτει πολύ αυστηρά όρια στον εαυτό του. Σταμάτησε να βάζει vodka στον πρωινό του καφέ και μετρίασε τρομερά την κατανάλωση αλκοόλ μέσα στην ημέρα του. Θέλει τρομερή αποφασιστικότητα και πειθαρχία για να τα καταφέρεις μόνος σου. Και ο gaz όχι μόνο τα κατάφερε αλλά ταυτόχρονα διατήρησε και την άψογη επαγγελματική του πορεία. Ήταν η περίοδος που έγραφε για την Chronicle, που τελείωνε το βιβλίο του, που ο ίδιος ήταν μέντορας για μια ολόκληρη νέα γενιά από bartender.

“Οι αλκοολικοί, και όσοι βρίσκονται στην διαδικασία απεξάρτησης δεν θα συμφωνήσουν ποτέ με αυτό, αλλά εγώ κατάφερα να θέτω όρια στον εαυτό μου και να ελέγχω τον εθισμό μου. Πίνω ακόμα αρκετά. Δεν πίνω όμως ποτέ το πρωί και δεν πίνω ποτέ επειδή ‘πρέπει να πιώ’. Πίνω επειδή θέλω.”

Ακόμη όμως και σήμερα, κανένας στην βιομηχανία του ποτού δεν μιλάει ανοιχτά για τον εθισμό του στο αλκοόλ. Όλοι μας όμως ξέρουμε κάποιον που πίνει πολύ. Κάποιον που όντως έχει πρόβλημα εθισμού. Έστω κάποιον που έχει την φήμη του αλκοολικού. Κανείς τους όμως ποτέ δεν μιλάει. Ίσως γιατί οι εταιρίες ποτών επενδύουν τεράστια ποσά στους ανθρώπους του industry και δεν θέλουν να μαυρίσουν το όνομά τους. Ίσως γιατί κατά βάθος και οι ίδιοι πιστεύουν πως το ελέγχουν. Ο gaz δεν ανήκει σε αυτούς.
“Η περίοδος του αλκοολισμού μου έχει περάσει εδώ και δεκαετίες. Πλέον όμως θέλω να μιλάω ανοιχτά για αυτό το θέμα γιατί είναι πολύ σημαντικό να το θίγουμε στις μέρες μας. Θα πάρω λοιπόν τα ρίσκα μου και θα βγω να πω πως ήμουν αλκοολικός.

Οι bartenders ανέκαθεν έπιναν πολύ. Και είναι πλέον σημαντικό να μιλάμε για αυτό. Αν είναι να με θυμούνται για ένα μόνο πράγμα. Ας είναι για το ότι προσπάθησα να κάνω κάτι σωστό.”

Έγινα 60! Ε, και;

Μήπως ο καρκίνος του σχετίζεται με τον αλκοολισμό του; “Όχι. Πιστεύω ότι περισσότερο επηρέασε το τσιγάρο παρά το ποτό. Και κατά βάθος πιστεύω πως απλώς ο Θεός ήθελε να μου ρίξει ένα γερό χαστούκι λέγοντάς μου πως κάτι έπρεπε να αλλάξει ριζικά στην ζωή μου.” Κατηγοριοποιεί το αλκοόλ σαν το μοναδικό νεφελώδες κομμάτι της ζωή του, κυρίως γιατί αναγνωρίζει την δύναμή του να αλλοιώνει και να καταστρέφει. “Είναι η μοναδική μου κακή συνήθεια που θα αποκαλύψω. Κάτι είναι και αυτό.”

Μετανιώνει για κάτι; Έστω για τον αλκοολισμό του; “Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Όσα έχω κάνει στην ζωή μου μέχρι σήμερα με κάνουν να είμαι ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους που θα γνωρίσεις σε όλη σου την ζωή. Σήμερα αισθάνομαι υπέροχα. Αλήθεια είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που έχεις γνωρίσει. Είμαι τόσο, μα τόσο τυχερός. Έκλεισα τα 60 μου χρόνια τον περασμένο Σεπτέμβρη και ενώ οι περισσότεροι συνομήλικοί μου ντρέπονται για την ηλικία τους, εγώ απλά λέω: ‘Είμαι 60. Ε, και;’ ”

Και είναι αλήθεια πως ακόμη και που είναι 60 ετών, ο gaz συνεχώς κάνει restart στον εαυτό του. Πριν από μόλις λίγα χρόνια ο Gary Regan άρχισε να υπογράφει ο gaz και μάλιστα χωρίς καν κεφαλαίο γράμμα. Άρχισε επίσης να χρησιμοποιεί και eye liner. Όταν τον είχα πρωτοδεί με αυτό το μακιγιάζ θυμάμαι πως σκέφτηκα πως είχε χάσει κάποιο στοίχημα. Αναρωτιόμουν μήπως απλώς ήθελε να εντυπωσιάσει. Τελικά αποφάσισα να κάνω σα να μην το έβλεπα. “Χα! Πλέον το αντιλαμβάνομαι και αντί να φέρνω τον κόσμο σε δύσκολη θέση εξηγώ απλώς πως είναι η νέα μου εμμονή,” λέει ο ίδιος. “Είναι κάτι σαν το Κουρδιστό Πορτοκάλι αλλά χωρίς τις ψεύτικες βλεφαρίδες. Το eye liner είναι πολύ πιο εύκολο. Το απολαμβάνω, έχει πλάκα και φυσικά είναι κάτι εντελώς εγωκεντρικό που φωνάζει ‘κοίταξέ με’. Κάτι που με βοηθάει να αισθάνομαι πως είμαι στο παρόν. Όλα είναι ένα παιχνίδι.”

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι παλιοί του πατριώτες πίσω στο Blackwood θα είχαν πολλά για να πουν για το όνομα χωρίς τα κεφαλαία και την χρήση του eye liner. Ο ίδιος γελάει. “Σαν να τους βλέπω να κουνάνε τα κεφάλια τους και να αναρωτιούνται ‘Τι σκατά έπαθε αυτός’;”…