Η Νέα Ορλεάνη ανέκαθεν λειτουργούσε σαν μαγνήτης για τους connoisseur των cocktail, τους εραστές των αποσταγμάτων αλλά και των bartender. Μάλιστα, στην κεντρική πλατεία της πόλης, μέσα από το εστιατόριό μου, Beachbum Berry’s Latitude 29, είχα την ευκαιρία να συναντήσω ορισμένους από τους πιο ξεχωριστούς από αυτούς.

Το συγκεκριμένο άρθρο, αποτελεί το δεύτερο μέρος της περιγραφής των πελατών μου στο Difford’s Guide και ελπίζω να τους βρείτε και εσείς όσο ενδιαφέροντες τους έβρισκα και εγώ όλα αυτά τα χρόνια.

Wayne Curtis: Κατά λάθος… αυθεντία

Εάν έρθετε στο Latitude 29 και ζητήσετε τον κύριο Curtis, το πιθανότερο είναι να σας ρωτήσουν σε ποιον από όλους αναφέρεστε. Βλέπετε υπάρχει ο Steven Curtis ο οποίος είναι ο γενικός διευθυντής του εστιατορίου, το Mr. Curtis το οποίο είναι ένα από τα cocktail του καταλόγου, αλλά και ο Wayne Curtis ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες μας, και που ναι, είναι ο ίδιος ο οποίος ονομάτισε και το cocktail που σερβίρουμε –κάτι το οποίο ο Steven Curtis το θεωρεί εντελώς άδικο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Για τους τακτικούς αναγνώστες του Difford's Guide, o Wayne Cusrtis δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για τον συγγραφέα του And a Bottle of Rum: A History of the New World in 10 Cocktails, ένα βιβλίο το οποίο το 2006 είχε ως σκοπό να επανατοποθετήσει το ρούμι εκεί που του αρμόζει, στην κορυφή των αποσταγμάτων της Αμερικής. Ο Curtis, είναι επιπλέον και ο συντάκτης μιας στήλης ποτού στην εφημερίδα The Atlantic, αλλά και ο άνθρωπος που συχνά παραθέτει ενδιαφέροντα σεμινάρια στο Tales of the Cocktail, όπως εκείνο στο οποίο άναψε μπαρούτι μέσα σε Navy strength ρούμι για να δει τι θα γίνει, ή το άλλο στο οποίο ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να τοποθετήσουν πάνω στο κεφάλι τους φύλλα από λάχανο για να διαπιστώσει αν όντως λειτουργεί σαν γιατροσόφι κατά του hangover, όπως υποστήριζαν οι Ρωμαίοι –κάτι το οποίο δεν λειτούργησε.

Όπως συνέβη με τους περισσότερους από εμάς, έτσι και o Wayne Curtis βρέθηκε στον χώρο του ποτού εντελώς τυχαία. Σε αντίθεση όμως με τους περισσότερους από εμάς, ο ίδιος γλύτωσε παρά τρίχα τον θάνατο σε ένα από τα ταξίδια του στην Κεντρική Αμερική, αλλά και μια εξίσου 'καταστροφική' καριέρα ως βιβλιοθηκάριος.

‘Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να γράφω νουβέλες’, θυμάται ο Curtis, ‘κάτι το οποίο σύντομα κατάλαβα πως δεν ήταν εφικτό. Μετά σκέφτηκα πως θα μπορούσα να γράφω εκθέσεις και να γίνω κάτι σαν τον Hunter Thomson ή τον Tom Wolfe.’ Κάπως έτσι λοιπόν, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει υλικό για τον Thomson, βρέθηκε το 1982 στην Κεντρική Αμερική. Την ίδια όμως περίοδο το El Salvador υπέφερε από εμφύλιους πολέμους, η Nicaragua ήταν τρομοκρατημένη από τις επιθέσεις και η Guatemala υπέφερε εξίσου πολύ. ‘Κάπου εκεί, σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν καλή ιδέα να γίνω πολεμικός ανταποκριτής’…

Χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισε να αναζητά τον ανταποκριτή των New York Times στο El Salvador. ‘Θυμάμαι πως σκέφτηκα πως θα πήγαινα στο σπίτι του και θα του ζητούσα επίμονα να με πάρει για βοηθό του. Θα έκανα οτιδήποτε μου ζητούσε και έτσι ήλπιζα πως κάποια μέρα θα κέρδιζα την εμπιστοσύνη του και θα με άφηνε τελικά να γράψω εγώ το δικό του κομμάτι. Εκείνος όμως δεν ήταν ποτέ στο σπίτι του. Πήγαινα και ξαναπήγαινα και τελικά δεν τον συνάντησα ποτέ. Μία φορά μάλιστα, θυμάμαι πως φεύγοντας από εκεί άκουσα πυροβολισμούς. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα πως όλα τα όπλα ήταν στραμμένα επάνω μου. Όπως καταλαβαίνετε, το έβαλα στα πόδια τρέχοντας.’

Αυτό όμως ήταν μόλις ένα από τα ατυχή περιστατικά. ‘Δεν ήταν λίγες οι φορές που με σταματούσαν τους δρόμους του Εl Salvador μεθυσμένοι έφηβοι με τεράστια όπλα στα χέρια οι οποίοι απειλούσαν να με σκοτώσουν καθώς πίστευαν πως ανήκω στην CIA. Μία φορά μάλιστα, θυμάμαι πως ένας από αυτούς βρήκε στην τσάντα μου ένα βιβλίο για το Βιετνάμ και πίστεψε επίσης πως είμαι κατάσκοπος. Το επόμενο λεπτό, βρισκόμουν σε ένα λεωφορείο με προορισμό την Nicaragua και ακόμα τον ευχαριστώ που δεν με σκότωσε.’

Ο Wayne κατάφερε να πουλήσει αρκετές από τις ιστορίες του με όλα όσα ‘συνέβησαν εκεί κάτω’. Παραδέχεται όμως πως ποτέ δεν κατάφερε να καταλάβει πως μπορεί να γίνει όντως πολεμικός ανταποκριτής και πως τελικά μάλλον η αφέλειά του ήταν εκείνη που τον κράτησε ζωντανό. Το 1983, επέστρεψε στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη και άρχισε να εργάζεται ως υπεύθυνος σε μία βιβλιοθήκη. Σύντομα όπως καταλαβαίνετε όμως βαρέθηκε και έτσι αποφάσισε να σπουδάσει Διεθνείς Σκέψεις στο Columbia Library School.

Μετά το τέλος των σπουδών του, η Αμερικανική κυβέρνηση του προσέφερε τρεις διαφορετικές δουλειές. Για να αποφασίσει όμως ποια τελικά θα ήταν εκείνη που θα δέχονταν, αποφάσισε να ζητήσει την βοήθεια ενός φίλου του ο οποίος εργάζονταν ήδη για την κυβέρνηση. ‘Θυμάμαι πως εκείνη την ημέρα το μόνο που κάναμε ήταν να πηγαίνουμε πάνω-κάτω στους διαδρόμους και να ψάχνουμε για κάποιον που έπρεπε να μας υπογράψει ένα χαρτί. Βαρέθηκα τόσο που κατάλαβα πως τελικά ούτε αυτή ήταν η δουλειά που ήθελα να κάνω.’

Την ίδια ημέρα, αποφάσισε να απορρίψει και τις τρεις δουλειές και μετακόμισε στα δάση του Maine, όπου άρχισε να γράφει άρθρα για ταξιδιωτικά περιοδικά ή για άλλα με θέμα την αρχιτεκτονική και την ιστορία. Όλα αυτά όμως, μέχρι το 2004 όταν συνειδητοποίησε τι ήταν αυτό που τελικά ήθελε να κάνει στη ζωή του. ‘Εκείνη την περίοδο, έγραφα μεταξύ άλλων και για το Preservation Magazine και έτσι έπρεπε να διαβάζω συνέχεια για την ιστορία της Αμερικής. Σχεδόν ό, τι κι αν διάβαζα όμως είχε πάντα και μια αναφορά στο ρούμι. Η σκλαβιά, η επανάσταση, η ποτοαπαγόρευση… το ρούμι ήταν παντού και πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο. Από την επόμενη κιόλας μέρα αποφάσισα να αρχίσω να διαβάζω και να μελετάω αποκλειστικά για το ρούμι. Ταξίδεψα σε όλες τις ακτές και κατάφερα να τρυπώσω ακόμα και στα κρατικά αρχεία της Καραϊβικής.’ Το πάθος του για το ρούμι είχε γίνει τόσο έντονο που πλήρωσε ακόμα και έναν τεχνίτη για να του φτιάξει ένα ακριβές αντίγραφο για να καταφέρει να δοκιμάσει ένα αυθεντικό Hot Rum Flip του 18ου αιώνα. Μιλάμε για ένα ογκώδες, μεταλλικό εργαλείο του μπαρ το οποίο είτε δεν είχε ακούσει κανείς ποτέ, είτε το είχε δει απλώς σε αναφορές από αιώνες πριν. Για να πετύχει μάλιστα την ιδανική, ζεστή θερμοκρασία χρειάστηκε να αναζητήσει αρκετούς τεχνίτες αλλά και να περιμένει τελικά περισσότερα από 45 λεπτά για να ζεσταθεί το ποτό του.

Ήταν όμως τόσο χαρούμενος που τα κατάφερε, που πήρε την συσκευή του και πήγε να την παρουσιάσει σε ένα μικρό cocktail show στο Louisville, όπου διαπίστωσε πως όλοι την λάτρεψαν.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Wayne προσπαθούσε ήδη να ολοκληρώσει το βιβλίο του, And a Bottle of Rum. ‘Δεν θα μετακόμιζα ποτέ στη Νέα Ορλεάνη εάν δεν έπρεπε να αναζητήσω λεπτομέρειες για το τελευταίο μου κεφάλαιο, τα μοντέρνα cocktail. Θυμάμαι πως εκείνη την περίοδο κάπου είχα διαβάσει πως στη Νέα Ορλεάνη θα άνοιγε το Museum of the American Cocktail και πως για τα εγκαίνιά του θα μιλούσαν οι Ted Haigh, Robert Hess και Dale DeGroff. Ζήτησα άμεσα να με αφήσουν να κάνω ορισμένες συνεντεύξεις μαζί τους –άλλωστε δεν θα ήταν εύκολο να τους εντοπίσω ξανά και τους τρεις ξεχωριστά-, ταξίδεψα ως τη Νέα Ορλεάνη και με το που προσγειώθηκα αποφάσισα να επισκεφθώ το French 75 Bar, για το οποίο είχα διαβάσει τόσα. Με το που μπήκα στο μπαρ ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα ήταν ο Chris Hannah, ο οποίος μπορεί πλέον να είναι διάσημος, όμως τότε ήταν ένας απλός bartender. Μου έφτιαξε λοιπόν το πρώτο μου French 75 cocktail και ενώ με ρώτησε πώς μου φάνηκε, κατάλαβα από το ύφος του ότι μάλλον είχα έρθει σε ακατάλληλη στιγμή. Στο τέλος του μπαρ ήταν ο Ted Haigh, ο οποίος την ίδια στιγμή διαφωνούσε με τον Chris σχετικά με το εάν το ποτό γίνεται καλύτερο με gin ή με Κονιάκ. Για καλή μου τύχη, μαζί με τον Chris ήταν και ο Robert Hess και έτσι δεν αργήσαμε να γίνουμε μία παρέα και να μιλήσουμε για ώρες ολόκληρες για ποτά. Ήπιαμε τόσο πολύ εκείνο το βράδυ και πέρασα τόσο όμορφα που το επόμενο πρωί σκέφτηκα πως μάλλον έπρεπε να μετακομίσω σε αυτή την μαγική πόλη.’

Η Νέα Ορλεάνη όμως, ήταν παράλληλα και μία πόλη η οποία παρήγαγε το δικό της ρούμι. Οι παραγωγοί προμηθεύονταν τα ζαχααροκάλαμά τους από την Louisiana, ενώ τα micro-distilleries και οι craft παραγωγές είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα. Ήταν η τέλεια ευκαιρία για τον Wayne, ο οποίος μπορεί αρχικά άρχισε να γράφει μία στήλη ποτού στην εφημερίδα The Atlantic, σύντομα όμως βρήκε την θέση του ως σύμβουλος αρκετών αποσταγματοποιών καθώς οι βαθιές και ιστορικές του γνώσεις πάνω στο ρούμι κρίνονταν ως απαραίτητες.

‘Γνωρίζοντας σε βάθος την παραγωγή του ρουμιού τα τελευταία 300 χρόνια, είμαι σχεδόν βέβαιος πως μπορώ πλέον ακόμη και να προβλέψω το μέλλον του. Ασχολούμαι με το ρούμι με κάθε πιθανό τρόπο εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια και έτσι ξέρω πια με σιγουριά ποιοι είναι εκείνοι που κάνουν σωστά την δουλειά τους και ποιοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αυτό που πάντα προσπαθώ να κάνω είναι να γνωρίζω και να δικτυώνω τους επαγγελματίες του χώρου μεταξύ τους ώστε να προχωρά σωστά και αποτελεσματικά όλος ο κόσμος του ρουμιού.’

Από ιστορικός ρουμιού μέχρι αρθρογράφος για cocktail και από εκεί ακόμα και σύμβουλος παραγωγής, ο Wayne έχει περάσει σχεδόν από όλα τα στάδια ενός κόσμου στον οποίο βρέθηκε εντελώς τυχαία σχεδόν πριν από δέκα χρόνια.
‘Υπάρχουν αρκετές καλές craft προσπάθειες που ετοιμάζονται να βγουν σύντομα στην παραγωγή, κάτι το οποίο δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να υποστηρίξουμε πριν από 4 με 5 χρόνια. Τότε όποτε μου έστελναν μία νέα φιάλη πάντα σκεφτόμουν πως αυτό που θα έπινα δεν θα ήταν καλό. Πλέον όμως ό, τι μου έρχεται δεν είναι απλώς καλό αλλά σκέφτομαι μήπως θα μπορούσε ακόμη και να είναι εξαιρετικό. Και πάντα υπάρχουν και κάποια εξαιρετικά κάτι που άλλωστε είναι και αυτό που λατρεύω στους διαγωνισμούς. Περνάω μέρες ολόκληρες σε δωμάτια χωρίς παράθυρα δοκιμάζοντας ρούμια, πετάω από πόλη σε πόλη και απλά πίνω, πάντα όμως σκέφτομαι πόσο σπουδαίο είναι να γνωρίζω πως υπάρχει κάποιος άνθρωπος σε μια τόση δα πόλη που παράγει ένα εξαιρετικό και ξεχωριστό προϊόν. Αυτό, είναι το πιο ωραίο κομμάτι από όλα.’

Διαβάστε και το πρώτο μέρος της ιστορίας των πελατών του Beachbum Berry