Το Bloody Mary

Όποια κι αν είναι η ακριβής ιστορία πίσω από αυτό το φαντασμαγορικό ποτό, είναι σίγουρο πως η “τέλεια” συνταγή του είναι κάτι τόσο υποκειμενικό όσο κι εκείνη του Martini. Οι πιο παραδοσιακοί ουρανίσκοι θα θέλουν ο χυμός της ντομάτας τους να περιέχει μόνο πιπέρι, Worchestershire sauce, αλάτι και λεμόνι, ωστόσο πιο απαιτητικοί που θα προσθέσουν από στρείδια ή οτιδήποτε επιπλέον.

Η δική μας πρόταση για την συνταγή του Bloody Mary θέλει βότκα, χυμό ντομάτας, πιπέρι, worchestershire sauce, μαύρο πιπέρι και αλάτι αρωματισμένο με σέλερι, συστατικά τα οποία πλέον είναι ευρέως αρεστά σε όσους θέλουν να απολαύσουν αυτό το cocktail. Στην συνταγή μας προσθέτουμε επιπλέον και χυμό από λεμόνι για να προσθέσουμε φρεσκάδα, ενώ προσωπικά προτιμώ, όπως θα δείτε και στο παραπάνω βίντεο, να προσθέτω και ελάχιστη ζάχαρη ώστε να εξισορροπώ το λεμόνι και να ενισχύω τις γεύσεις των υπόλοιπων συστατικών. Επιπλέον, μου αρέσει να προσθέτω και sherry αλλά και τον χυμό από μια πιπεριά για να επιπλέον πολυπλοκότητα στην γεύση και ένταση στην φρεσκάδα.

Άλλες παραλλαγές θα μπορούσαν να είναι οι:

Asian Mary, με wasabi, ginger και σόγια
Bloody Bull, με ζωμό κρέατος
Bloody Caesar, με ζωμό από μύδια
Bloody Joseph, με Σκοτσέζικο ουίσκι
Bloody Maria, με τεκίλα
Bloody Maru, με σάκε
Bloody Shame, χωρίς αλκοόλ
Cubanita, με ρούμι
Red Snapper, με gin

Shake or Stir. Πάγος και αραίωση

Ένα Bloody Mary πάντα θα είναι πιο νόστιμο αν ο χυμός της ντομάτας παραμείνει πηχτός. Αντίθετα, ο πολύ αραιωμένος χυμός θα χωριστεί από το υπόλοιπο ποτό, όσο επιτυχημένη και απόλυτα ισορροπημένη γευστικά κι αν είναι η συνταγή. Η τεχνική του shaking στην συγκεκριμένη περίπτωση θα επηρεάσει άμεσα την πηκτικότητα του χυμού κι έτσι είναι προτιμότερο απλώς να γυρίσετε το shaker σας αρκετές φορές με αργές κινήσεις, χρησιμοποιώντας μία τεχνική η οποία συχνά ονομάζεται και Cuban Roll. Προσωπικά προτείνω 20 περιστροφές με πάγο, ή μέχρι να παγώσει εντελώς η εξωτερική πλευρά του shaker.

Μία ακόμη αντιπαράθεση που συχνά παρατηρείται ανάμεσα σε όσους αγαπούν τα Bloody Mary είναι κατά πόσο αυτά θα σερβίρονται με πάγο ή χωρίς. Η απάντηση είναι πως πάντα πρέπει να σερβίρονται με πάγο, ωστόσο αυτός πρέπει να έχει βγει απ’ ευθείας από την κατάψυξη ώστε να μην είναι υγρός όπως συμβαίνει πολλές φορές με τον πάγο από κάποια παγομηχανή. Ιδανικά, θα πρότεινα μία μικρή κολώνα πάγου που να καλύπτει όλο το ποτήρι ώστε ταυτόχρονα και να παγώνει το ποτό και να μην δημιουργείται υπερβολική αραίωση.

Η ιστορία του Bloody Mary

Οι ρίζες του Bloody Mary πηγαίνουν πίσω στο 1920 όταν ο Fernard Petiot ήταν ένας νεαρός bartender στο Harry’s New York Bar του Παρισίου. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε ο Fernard δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το να προσθέσει κάποια μπαχαρικά επιπλέον σε μια ήδη υπάρχουσα συνταγή που περιείχε βότκα και χυμό ντομάτας. Κάπως έτσι, καταλήγουμε πως η πρωτότυπη συνταγή αλλά και το όνομα του cocktail ανήκει πιθανότατα στον George Jessel, έναν αστέρα του Hollywood των δεκαετιών ’20-’50.

Στην συνέχεια, μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τις επικρατέστερες εκδοχές της συνταγής, γραμμένες από τον Jack Mc Garry του Dead Rabbit της Νέας Υόρκης οι οποίες πρωτοδημοσιεύτηκαν στο site του τον Μάρτιο του 2012 και οι οποίες φυσικά μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους.

Η ιστορία του Fernard Pete Petiot

Ο Fernard Petiot γεννήθηκε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου του 1900. Ασχολήθηκε με τον τομέα της φιλοξενίας από αρκετά νεαρή ηλικία, μιας και οι γονείς του διατηρούσαν μία έπαυλη 60 δωματίων, η οποία είχε και κουζίνα. Ξεκίνησε να δουλεύει στο New York Bar του Παρισίου (το οποίο δεν λεγόταν ακόμη “Harry’s”), μόλις στα 16 του, στην κουζίνα του οποίου βρέθηκε ως βοηθός ακριβώς χάρη στην προϋπηρεσία που είχε στην οικογενειακή του επιχείρηση. Φήμες λένε, ότι μόλις δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την Ruth, η οποία ωστόσο όπως φαίνεται είχε ήδη δύο παιδιά από προηγούμενο γάμο, ενώ βάσει αρχείων φαίνεται πως δεν ζούσαν μαζί με τα παιδιά, τα οποία επιπλέον είχαν και διαφορετικά επίθετα μεταξύ τους (Victor Miller και Charles Oliver).
Σχετικά με την συνταγή του Bloody Mary, λέγεται πως την δημιούργησε ενώ είχε αλλάξει πόστο και μπει πλέον πίσω από το Harry’s New York Bar, πιθανότατα το 1921, όταν ιδιοκτήτης του ήταν ο Ted Sloan. Ο Sloan, το 1911 είχε εγκαινιάσει ένα μπιστρό στην 5 Rue Daunou, το οποίο ωστόσο αργότερα έμελε να μετατραπεί σε ένα American Bar που επίσης αργότερα έγινε γνωστό ως Harry’s Bar.

Ο Sloan μάλιστα, ήταν και αυτός ο οποίος επέλεξε τον Σκοτσέζο bartender Harry MacElhone για να δουλέψει στο μαγαζί του, κάτι το οποίο βγήκε τελικά σε καλό, μιας και τα τρομερά προβλήματα τζόγου που αντιμετώπιζε, τον ανάγκασαν να πουλήσει όλο του το μερίδιο στον MacElhone το 1923. Κάπως έτσι, το Harry’s New York bar είχε γεννηθεί και θαμώνες όπως οι Ernest Hemingway, Sinclair Lewis, Rita Hayworth, Humphrey Bogart και άλλοι πολλοί, ήταν πλέον καθημερινοί στην μπάρα του.

Για να επανέλθουμε… το να ρωτάμε ποια είναι η ακριβής συνταγή του Bloody Mary είναι σα να ρωτάμε τον Hugh Hefner ποια είναι η κοπέλα του. Πολύ απλά, δεν υπάρχει μόνο μία, αλλά πολλές. Η επικρατέστερη ωστόσο είναι εκείνη που θέλει τον Petiot να ονόμασε έτσι το cocktail προς τιμήν της Βασίλισσας Mary Tudor της Αγγλίας η οποία είχε μόλις αποσπάσει τον θρόνο έπειτα από μια έντονη διαμάχη ανάμεσα στην επιθυμία του ετοιμοθάνατου αδελφού της Edward VI και του Δούκα του Nothumberland, John Dudley.

Μία από τις πρώτες δράσεις της βασίλισσας Mary είχε την ονομασία “Bloody” κι αυτό γιατί όπως καταλαβαίνετε περιέκλειε πολλούς θανάτους. Ούσα φανατική υποστηρίκτρια της Καθολικής θρησκείας, η Mary διέταξε να καούν όλοι όσοι τάσσονταν αντίθετα από την εκκλησία, θύματα τα οποία έφτασαν τα 283 στον αριθμό και που της προσέδωσαν τελικά το παρατσούκλι της “Bloody Mary” Βασίλισσας.

Μία επιπλέον έμπνευση που φαίνεται να άντλησε ο Petiot για την ονομασία του ποτού, οδηγεί στην ιστορία του Bucket of Blood, ενός σαλούν του Σικάγο, για το οποίο έγγραφη απόδειξη ύπαρξης υπάρχει μόνο μία. Στις 25 Φεβρουαρίου του 1916, η εφημερίδα Chicago Tribune κυκλοφόρησε με κεντρικό θέμα το συγκεκριμένο μπαρ το οποίο κατηγορούσε πως πουλούσε αλκοόλ σε ώρες που δεν επιτρέπονταν. Μάλιστα, στις περιγραφές το αναφέρει ως ένα “μικρό, σκοτεινό, ποταπό και θλιβερό χώρο στον οποίο δεν μπορούσε κανείς να κάτσει πολύ”, και που φυσικά δέχθηκε το τελειωτικό του χτύπημα όταν ξεκίνησε η ποτοαπαγόρευση.

Πως όμως συνδέεται αυτό το άθλιο μέρος με το τόσο αγαπητό cocktail; Το ίδιο το Bucket of Blood φέρεται να είχε πάρει το όνομά του από τους δεκάδες κουβάδες γεμάτους με αίματα από τους συχνούς καβγάδες που προκαλούνταν εκεί που πετούσαν στο δρόμο οι ιδιοκτήτες του. Πίσω στον Sloan λοιπόν, εκείνη την περίοδο κάλεσε τον Roy Sloan, έναν Αμερικάνο διασκεδαστή στο –τότε- μπαρ του στο Παρίσι, και ο ίδιος με την σειρά του πρότεινε στον Petiot να ονοματίσει έτσι το ποτό προς τιμήν της Mary, της βασικής σερβιτόρας που δούλευε στο Bucket of Blood. Ο ίδιος ο Petiot μάλιστα, το έχει παραδεχτεί αυτό σε συνέντευξή του τον Ιανουάριο του 1972.

Ο Petiot και το “Bloody Mary” του κάπως έτσι έγιναν πασίγνωστοι και κατέκλυζαν τα φύλλα των εφημερίδων το 1925. Σύμφωνα με μία συνέντευξη που ο ίδιος παραχώρησε στους New York Times το 1965, ισχυρίζεται πως δούλευε στο Savoy Hotel όταν η Mary Duke Biddle, τότε ιδιοκτήτρια του St. Regis στο Manhattan αντιλήφθηκε το ταλέντο του και αποφάσισε το 1934, μετά την λήξη της ποτοαπαγόρευσης να τον καλέσει στην Αμερική και να τον χρίσει βασικό bartender του ξενοδοχείου της. Μάλιστα, ένας από τους πιο τακτικούς πελάτες του εκεί ήταν ο διάσημος gangster Frank Costello, ο οποίος κάποτε υποστήριξε πως ο Petiot είχε σερβίρει όλους τους Προέδρους των ΗΠΑ από το 1934 έως το 1972 εκτός από τον Lyndon B. Johnson.

Κάπως έτσι, ο Petiot μέχρι να συνταξιοδοτηθεί το 1966 είχε γίνει ο γνωστότερος bartender της Νέας Υόρκης και όλη του η πορεία έμοιαζε να είναι συνδεδεμένη απόλυτα με το Bloody Mary. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ένα βράδυ ενώ εργαζόταν στο King Cole Bar του St. Regis, ένας Ρώσος πρίγκιπας, ο Serge Obolesnky, του ζήτησε μεν ένα Bloody Mary αλλά απαίτησε να είναι πιο καυτερό. Ο Petiot προσέθεσε λοιπόν και Tabasco και κάπως έτσι η συνταγή του εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο.
Το 1935 ωστόσο, το Bloody Mary άρχισε να γίνεται και γνωστό ως Red Snapper, και αυτό γιατί ο επόμενος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, Vincent Astor, επέμενε πως το υπάρχον όνομα του cocktail ακουγόταν αρκετά αιμοβόρο. Ταυτόχρονα, λέγεται πως τότε περίπου άλλαξε και η βάση του cocktail από βότκα σε τζιν μιας και η πρώτη τότε ήταν ένα αρκετά σπάνιο αγαθό για την Αμερική, μέχρι τουλάχιστον να εμφανιστεί η Heublein Company η οποία στα τέλη του 1940 άρχισε να προμοτάρει την Smirnoff Vodka στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Μετά από την συνταξιοδότησή του, ο Petiot μετακόμισε στο Ohio όπου περιστασιακά δούλευε ως bartender για το εστιατόριο Mergus. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1975, στα 74 του.

Η ιστορία του George Jessel

Ένα ακόμη όνομα το οποίο έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ιστορία του Bloody Mary είναι εκείνο του George Jessel ο οποίος είχε γίνει ευρέως γνωστός χάρη στα τεράστια πάρτι τα οποία διοργάνωνε. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, με τίτλο The World I Live In, υποστηρίζει ότι είναι ο ίδιος ο οποίος δημιούργησε αυτό το ποτό το 1927 στο Palm Beach.

Ο George Jessel ήταν απόγονος μίας φτωχής Εβραϊκής οικογένειας του Harlem στο Manhattan και γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1898. To 1909 ο πατέρας του πέθανε και έτσι ο ίδιος αναγκάστηκε έκτοτε να βρει τρόπο για να ζήσει την οικογένειά του. Έτσι, άρχισε να δουλεύει σε παραστάσεις τύπου βαριετέ στο Broadway.

Πρωταγωνίστησε στα The War Song (1928), Joseph και Sweet and Low (1930), ενώ αργότερα υπέγραψε και την παραγωγή 6 μουσικών παραστάσεων στο διάστημα 1943-1953. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Εβραίους καλλιτέχνες της εποχής, ο Jessel δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει την καταγωγή του, αντιθέτως την τόνιζε με κάθε ευκαιρία καταφέρνοντας έτσι να φέρει στις παραστάσεις τους πολλούς ομόθρησκούς του.

Η ζωή του ήταν έντονη, έκανε 3 γάμους, είχε πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις, μπλέχτηκε μέχρι και σε ένα σκάνδαλο με πυροβολισμούς, ενώ η Academy of Motion Pictures Arts & Sciences τον τίμησε και για το φιλανθρωπικό του έργο. Έχει το δικό του αστέρι Walk of Fame του Hollywood, και πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1981, σε ηλικία 83 ετών στο Los Angeles.

Λίγο ως πολύ αυτή είναι η ιστορία του Jessel. Όσο για την ανάμειξή του με το Bloody Mary, καλύτερα να ανατρέξουμε στα όσα ο ίδιος αποτύπωσε στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 1975:

“Το 1927 έμενα στο Palm Beach, ή είχα βρεθεί εκεί για λίγες μέρες… δεν θυμάμαι ακριβώς τι από τα δύο. Στο Palm Beach πήγαινα κάθε χρόνο μιας και ήμουν προπονητής της μιας ομάδας softball η οποία θα έπαιζε αντιμέτωπη με την καλύτερη αντίστοιχη ομάδα της περιοχής. Η ομάδα μου απαρτίζονταν κυρίως από μέλη της υψηλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης ενώ συχνά τους οδηγούσα σε νίκη.

"Μετά από έναν από εκείνους τους αγώνες, εγώ μαζί με τον Elliott Sperver, έναν playboy από την Φιλαδέλφεια, θυμάμαι πως πήγαμε στο La Maze και αρχίσαμε να πίνουμε σαμπάνιες… μέχρι που τελικά η ώρα πήγε 8, το επόμενο πρωί. Στις 9:30 είχα ένα σημαντικό ραντεβού και έτσι προσπαθήσαμε να κάνουμε τα πάντα για να καθαρίσουμε το μυαλό μας και να έρθουμε στα ίσια μας. Εκεί, ήταν που ο bartender του μαγαζιού, ο Charlie αποφάσισε να μπει πίσω από το μπαρ μήπως και βρει κάτι που θα μπορούσε να με βοηθήσει.

"Με παρακίνησε να πιω κάτι από ένα σκονισμένο μπουκάλι το οποίο μου είπε πως λέγεται vodkee και πως το έχουν εκεί 6 χρόνια και κανείς δεν το έχει ζητήσει ποτέ. Το ήπια αμέσως και θυμάμαι πως ήταν αρκετά επιθετικό και πως μύριζε σαν σάπια πατάτα.

"Δεν είχα όμως και τίποτα να χάσω. Έπρεπε να το πιω και απλώς να βελτιώσω λίγο την γεύση του. Ζήτησα Worcestershire sauce, λίγο χυμό ντομάτας και λεμόνι, γιατί τότε θυμήθηκα πως η Constance Talmadge (η οποία αργότερα έγινε κουνιάδα μου) έπινε κάτι με ντομάτες για να ξεπερνάει τα μεθύσια της, κι έτσι αποφάσισε να την μιμηθώ. Άρχισα λοιπόν να ανακατεύω τα υλικά σε ένα ποτήρι, και ενώ το ένα έφερε το άλλο, σταδιακά αρχίσαμε πίνοντάς το να αισθανόμαστε όλο και καλύτερα.

"Εκείνη ακριβώς την στιγμή ήταν που μπήκε μέσα η Mary Brown Warburton, της οικογένειας του γνωστού εμπορικού κέντρου Wanamaker, η οποία φαίνεται πως είχε έρθει κατευθείαν από την βραδινή της έξοδο γιατί φορούσε ακόμη μια όμορφη λευκή τουαλέτα. Της πρότεινα να δοκιμάσει λίγο από το δημιούργημά μου και ενώ έπινε την πρώτη της γουλιά της χύθηκε λίγο από το ποτό στο μπροστινό μέρος του φορέματός της. “Τώρα George μπορείς να με φωνάζει Bloody Mary”, μου είπε και έκτοτε η συνταγή μου απέκτησε και όνομα”!

Οι… αποδείξεις

Μία από τις πρώτες –αν όχι η πρώτη- επίσημη αναφορά του Bloody Mary ως… αληθινού ποτού, ήρθε από τον Walter Winchell, έναν καλό φίλο του George Jessel ο οποίος στην στήλη του στην Chicago Tribune στις 3 Απριλίου 1939 έγραψε: “Το καστ του Hasty Pudding show βρήκε ένα καινούριο γιατροσόφι, την βότκα με χυμό ντομάτας”. Αυτή η έγγραφη απόδειξη ύπαρξης του Bloody Mary ήρθε μόλις λίγου μήνες νωρίτερα από μια αντίστοιχη αναφορά που έγινε από τον διάσημο δημοσιογράφο της San Francisco Chronicle, συγγραφέα του βιβλίου The Stork Bar Book (1946) και πασίγνωστου καλοφαγά, Lucius Beebe. Ο Beebe, στην στήλη του στην New York Herald στις 2 Δεκεμβρίου του 1939 έγραψε: “Το πιο πρόσφατο κατόρθωμα του George Jessel έχει κερδίσει τα βλέμματα όλων και λέγεται Bloody Mary. Είναι μισό μέρος από χυμό ντομάτας και μισό μέρος βότκα”.

Μάλιστα, ο ίδιος ο Lucius ήταν εκείνος που κατέγραψε στο βιβλίο του Stork Club Book την πρώτη συνταγή του Bloody Mary το 1946. Έγγραψε λοιπόν:

Bloody Mary – Lucius Beebe’s Recipe
3oz Vodka
6oz χυμός ντομάτας
2 dashes Angostura Bitters
Χυμός από μισό λεμόνι
Μέθοδος: Κάντε shake με πάγο ή χρησιμοποιήστε ένα μίξερ τύπου Waring και σερβίρετε παγωμένο σε ποτήρι highball.

Το Red Snapper ωστόσο είχε ήδη καταγραφεί σε βιβλίο ως συνταγή και μάλιστα 5 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα, στο βιβλίο του Crosby Gaiges “Cocktail Guide and Ladies Companion” (1941). Ο ίδιος έγραφε τότε στο βιβλίο του: “Ο κύριος Lauryssen, ως οικοδεσπότης του St. Regis, είχε καταστήσει το ξενοδοχείο υπόδειγμα ως προς την τελειότητά του και γι’ αυτό του ζήτησα να μου δώσει δύο από τις συνταγές του μπαρ Old King Cole μπαρ του”.

Red Snapper – Crosby Gaiges Recipe:

2 oz χυμός από ντομάτα
2 oz βότκα
½ κουταλάκι Worcestershire sauce
1 πρέζα αλάτι
1 πρέζα καγιέν πιπέρι
1 ριξιά από χυμό λεμονιού
Γαρνίρισμα με αλάτι, πιπέρι και κόκκινη πιπεριά
Μέθοδος: Ανακινήστε καλά και σερβίρετε σε ένα ποτήρι τύπου Delmonico.

Επιστρέφοντας στα “δικαιώματα” του πρώτου Bloody Mary, αξίζει να σημειωθεί πως ο Fernand αναγνώρισε σε συνέντευξή του στο The New Yorker στις 18 Ιουλίου 1964 πως ο Jessel έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία του ποτού. Προσέθεσε ωστόσο πως: “Εγώ δημιούργησα το Bloody Mary του σήμερα. O Jessel ισχυρίζεται μεν ότι εκείνος το έκανε αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχε προτείνει τίποτα παραπάνω από βότκα με χυμό ντομάτας. Εγώ λοιπόν καλύπτω τον πάτο του shaker με αλάτι, μαύρο πιπέρι, καγιέν πιπέρι και μία στρώση από Worcestershire sauce, μετά προσθέτω χυμό από λεμόνι και λίγο τριμμένο πάγο, ανακινώ στο shaker, σουρώνω και σερβίρω. Στο King Cole Room σερβίρουμε περίπου 100 με 150 Bloody Mary την ημέρα”.

Έκτοτε, η συνταγή του Bloody Mary αποτυπώθηκε σε διάφορα επιπλέον βιβλία, όπως:

Jack Townsend, The Bartender Book, 1951:
3oz βότκα
6oz χυμός ντομάτας
2 dashes Angostura Bitters
Χυμός από μισό λεμόνι

Ted Saucier, Bottoms Up!, 1951:
1,5 oz βότκα
3 oz χυμός ντομάτας
0,5 κουταλάκι Worcestershire Sauce
Χυμός από μισό λεμόνι
1 πρέζα αλάτι αρωματισμένο με σέλερι
Μέθοδος: Κάνετε shake και σερβίρετε σε Old Fashioned ποτήρι με πάγο. Γαρνίρετε με φρέσκο δυόσμο

Bloody Mary – Courtesy, Hotel del Monte, California:
Μισό μέρος βότκα
Μισό μέρος χυμός ντομάτας
Μέθοδος: Κάνετε shake και σερβίρετε σε Old Fashioned ποτήρι με ένα κομμάτι πάγου

Το 1965 ήταν μία ακόμη δημοφιλή χρονιά για το Bloody Mary. Η πιο ενδιαφέρουσα συνταγή ήταν εκείνη του Frederic Birmingham, συγγραφέα του Esquire’s Drink Book ο οποίος έγραψε:

Bloody Mary - Frederic Birmingham
8 oz χυμός ντομάτας
3 oz βότκας
Χυμός από δύο λεμόνια
Ένα ασπράδι αυγού
Μισό κουταλάκι αλάτι
Φρεσκοτριμμένο πιπέρι
2 φύλλα από φρέσκο σέλερι
4 dashes Worcestershire Sauce

Το Bloody Mary από τους σύγχρονους Guru

Η πιο πρόσφατη έγγραφη αναφορά για την ιστορία του Bloody Mary έρχεται από τον Dale DeGroff ο οποίος πήρε μία τηλεφωνική συνέντευξη από τον Duncan MacElhone, εγγονό του Harry MacElhone, το 1997. Στο βιβλίο του λοιπόν με τίτλο Essential Cocktail, o DeGroff αναφέρει: “Ο Pete σέρβιρε το ποτό του σε μία κυρία που την έλεγαν Mary και η οποία περίμενε για άλλη μια φορά το αγόρι της με τις ώρες στο μπαρ του. Αποφάσισε λοιπόν να της αφιερώσει αυτό το ποτό”.

Οι Anistatia Miller και Jared Brown ωστόσο, οι οποίοι είναι ιστορικοί σε θέματα ποτών, δεν παραδέχονται τίποτα από τα παραπάνω και αντιθέτως, στο βιβλίο τους Spirituous Journey, Volume II, “αποκαλύπτουν” την ύπαρξη του Oyster Cocktail την οποία ανακάλυψαν στο London Hospital Gazette του 1892. Εκεί αναφέρεται: “Μία συνταγή που ήρθε από την άλλη πλευρά της θάλασσας. Η συνταγή του ζεστού Oyster Cocktail είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο Manhattan Club της Νέας Υόρκης. Δίνεται σε όσους έχουν εκδηλώσει αυτοκτονικές τάσεις και φτιάχνεται ως εξής: Ρίχνουν 7 μικρά στρείδια σε ένα ποτήρι, με λίγο αλάτι, 3 σταγόνες καυτερού Tabasco, 3 σταγόνες Μεξικάνικου τσίλι και ένα κουτάλι από χυμό λεμονιού. Στην συνέχεια προσθέτουν λίγο horseradish, σάλτσα από πράσινη πιπεριά, Ketchup από Αφρικάνικη πιπεριά, μαύρο πιπέρι και χυμό από ντομάτα. Το ανακατεύουν με ένα κουτάλι και συνθλίβουν πολύ ελαφρά τα στρείδια. Προτείνουν οι ασθενείς να τρώνε πρώτα τα στρείδια και στην συνέχεια να πίνουν το υπόλοιπο ρόφημα”. Κάπως έτσι, οι Miller και Brown καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η πρώτη εκδοχή του Bloody Mary δεν περιείχε καθόλου αλκοόλ και μάλιστα σημειώνουν πως:

“Όταν το French Lick Springs Hotel μία μέρα ξέμεινε από χυμό πορτοκαλιού, το 1917, ο γάλλος σεφ του, Louis Perrin, πρότεινε στους επισκέπτες να πιουν χυμό ντομάτας κάτι το οποίο έγινε άμεσα επιτυχία. Μάλιστα, μέσα σε 3 μόλις χρόνια υπήρξαν πολλές εταιρείες που άρχισαν την μαζική παραγωγή του, αν και τίποτα δεν θα είχε ξεκινήσει αν ο ξενοδόχος Ernest Byfield από το Σικάγο δεν είχε δοκιμάσει το 1917 το πρώτο ποτήρι από χυμό ντομάτας”.

Το 1934 μάλιστα, το Time Magazine, κάνει ειδική αναφορά στον Ernest αναφέροντας πως: “Πριν το 1928 ο χυμός της ντομάτας δίνονταν κυρίως σε μωρά ή άτομα που είχαν ανάγκη από βιταμίνες. Από πέρυσι ωστόσο βρίσκεται ως πρόταση σχεδόν σε κάθε μενού εστιατορίου της χώρας, κάτι που σε αριθμούς αυτό σημαίνει περίπου 5 εκατομμύρια κιβώτια χυμού, αξίας σχεδόν 8,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόκειται για την πιο πρωτοφανή αύξηση σε πωλήσεις προϊόντος γαστρονομικού ενδιαφέροντος, ενώ όλα οφείλονται στον Ernest Byfield, τον πιο διάσημο ξενοδόχο του Σικάγο ο οποίος έβαλε τον πικάντικο χυμό ντομάτας στον χάρτη”.

Η σχέση ωστόσο του Ernest με το Bloody Mary δεν σταμάτησε στον συσκευασμένο χυμό ντομάτας. Τον Οκτώβριο του 1938, ο ίδιος εγκαινίασε το Pump Room, το εστιατόριο του ξενοδοχείου Public Chicago, στην παραλία του Σικάγο, το οποίο σύντομα ανακηρύχθηκε ως “το πιο διάσημο εστιατόριο των ΗΠΑ”. Το διάσημο Booth No.1 ήταν μόνιμα κλεισμένο από τους μεγαλύτερους αστέρες της εποχής, όπως οι Frank Sinatra, Judy Garland, Humphrey Bogart, Sammy Davis Jr., Jerry Lewis, Dean Martin και Elizabeth Taylor, ενώ όλοι τους φυσικά έπιναν το διάσημο ντοματο-cocktail του Ernest.

Η προσθήκη του σκληρού αλκοόλ

Όπως και να’ χει, το Oyster Cocktail έγινε κοινωνός ώστε τα cocktail με χυμό ντομάτας να γίνουν ιδιαίτερα δημοφιλή, κάτι στο οποίο συνέβαλε φυσικά και η εποχή της ποτοαπαγόρευσης (1920-1933). Συγκεκριμένα μάλιστα εκείνη την περίοδο χρησιμοποιούνταν διάφοροι τρόποι ώστε να καμουφλαριστεί η γεύση και η μυρωδιά του σκληρού αλκοόλ, όπως η ζάχαρη, οι κρέμες, τα αυγά και τα φρούτα. Μήπως τελικά και ο χυμός της ντομάτας ήταν μια τέτοια “αναγκαία” προσθήκη που έγινε για εντελώς πρακτικούς λόγους;

Πρέπει να παραδεχτώ πως αυτή είναι μια σκέψη που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό. Όταν ήμουν στο αποστακτήριο του Plymouth δοκίμασα να φτιάξω το δικό μου “bathtub gin”. Ήταν απαίσιο και μόνο όταν του προσέθεσα χυμό ντομάτας άρχισε να πίνεται κάπως πιο ευχάριστα. Οι συγγραφείς και bartender αντιπαθούσαν τα Bloody Mary που είχαν αλκοόλ, πόσω μάλλον κακό αλκοόλ. Ο David Embury μάλιστα είχε χαρακτηρίσει τον συνδυασμό ως “εντελώς απαίσιο”, ενώ ο Tom McBride στο βιβλίο του Bartender’s Book ανέφερε πως η βότκα μαζί με τον χυμό ντομάτας οδηγούν σε ένα “βάναυσο αποτέλεσμα”.

Το μόνο που είναι κοινώς αποδεκτό είναι πως η βότκα στην Αμερική υπήρχε την δεκαετία του ’30 και για παράδειγμα το 1935 σε εφημερίδες αναφέρεται πως: “Όλα τα μοντέρνα μπας της Νέας Υόρκης πλέον σερβίρουν βότκα και μάλιστα οι θαμώνες τους την πίνουν σε μεγάλες ποσότητες”. Ο Dave Wondrich επιβεβαιώνει πως εκείνη την περίοδο στη Νέα Υόρκη υπήρχαν και πολλά Ρώσικα εστιατόρια, όλα εκ των οποίων σέρβιραν βότκα, ενώ ο ίδιος μου έχει πει πως η Σοβιετική Ένωση το 1934 ξόδεψε απίστευτα λεφτά για να κάνει εξαγωγές βότκας στην Αμερική και να διοργανώσει πάρτι λανσαρίσματος για το νέο τότε αυτό προϊόν σε Manhattan και Washington.

Από την άλλη πάντα ήμουν σκεπτικός σχετικά με την εκδοχή του George Jessel και την δημιουργία του πρώτου Bloody Mary το 1927 στο Palm Beach. Ο τρόπος που το περιγράφει ο ίδιος μέσα από την αυτοβιογραφία του παραείναι άψογος και παραείναι πειστικός. Βέβαια πρέπει να παραδεχτώ ότι ανέκαθεν ήταν μεγάλος λάτρης του χυμού ντομάτας…

Και μετά ήρθε το σέλερι…

Μία γρήγορη έρευνα στο Google σχετικά με το Bloody Mary εύκολα αποκαλύπτει πως είναι σχεδόν αδιανόητο να υπάρχει Bloody Mary χωρίς ένα σέλερι στικ για γαρνιτούρα. Η… εξέχουσα θέση του στο ποτήρι φαίνεται να πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία ανάμεσα στο 50 και το 60 και μάλιστα στο Pump Room του Byfield όταν ένας διάσημος πελάτης ζήτησε ένα στικ από σέλερι μέσα στο cocktail του. Αυτό ωστόσο δεν επιβεβαιώνεται πουθενά.

Αντιθέτως, η πρώτη έγγραφη αναφορά του σέλερι στικ στο Bloody Mary έγινε στην έκδοση του Mountain Democrat στις 31 Οκτωβρίου 1979 και αναφέρει: “Το Bloody Mary mix ανακατεύεται με ένα σέλερι στικ”. Παρόμοια αναφορά συναντάμε και στην Chicago Daily Herald στις 30 Ιουνίου 1960.

Συμπεράσματα

Πιστεύω εντονότερα πως ο George Jessel ήταν εκείνος που ανακάλυψε το Bloody Mary και όχι ο Fernand Petiot. Ορίστε! Το παραδέχτηκα! Πιστεύω επίσης πως το δημιούργημα του Jessel δεν ήταν κάτι παραπάνω από βότκα, χυμό ντομάτας άντε και μία ριξιά από Pernod.

Από την άλλη, αν ανατρέξουμε στις έγγραφες αναφορές των αρχών του ’20 στο Harry’s New York Bar του Παρισίου, θα δούμε πως αναφέρονται πολλά περισσότερα συστατικά στην συνταγή.

Η ζωή της Bloody Mary είναι συναρπαστική. Και κάθε φορά που πίνω ένα σίγουρα δεν είναι σαν να βγαίνεις σε πρώτο ραντεβού. Γνωρίζω τα πάντα για την μυστηριώδη της ζωή, για τους ανθρώπους που την διαμόρφωσαν αλλά και για όσους την έκαναν ό, τι είναι σήμερα. Πιθανότατα το πιο όμορφο στοιχείο της είναι ότι συνεχίζει ακόμη και σήμερα να εξελίσσει τον εαυτό της. Το Bloody Mary είναι με απλά λόγια η Madonna του κόσμου των cocktail.