Το Ναυτικό ρούμι

Σε κάποιο από τα ταξίδια του, αφού σταμάτησε για ανεφοδιασμό στην τότε βρετανική βάση στα Barbados, συνέχισε προς το νησί Hispaniola με σκοπό να φτάσει, και τελικά να κατακτήσει, το ισπανοκρατούμενο ως τότε νησί του San Domingo. Η απόβασή του ήταν αποτυχημένη ωστόσο ο εγωισμός του Penn είχε πληγεί τόσο που δεν ήθελε να γυρίσει πίσω με άδεια χέρια και έτσι αποφάσισε να επιτεθεί στην Jamaica. Αυτή την φορά λοιπόν αποφάσισε να οργανωθεί καλύτερα. Βομβάρδισε το νησί και μέσα σε ένα μήνα το είχε τελικά κατακτήσει.

Η κατάσταση πάνω στα πλοία ήταν τραγική και οι προμήθειες τελείωναν. Οι κανόνες υγιεινής ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι, το ίδιο και το φαγητό. Ακόμη δεν είχε εφευρεθεί η μέθοδος αφαλάτωσης του θαλασσινού νερού και έτσι καθαρό νερό μπορούσαν μόνο να βρουν μόνο από άλλα πλοία ή όταν τελικά έφταναν σε κάποιο λιμάνι. Ακόμα όμως και τότε, μπορούσαν να το διατηρούν μόνο σε ξύλινα βαρέλια και έτσι σύντομα και αυτό βρώμιζε ή ανέπτυσσε φύκια. Η έλλειψη νερού και κανόνων υγιεινής, δεν ήταν τόσο έντονη όταν τελικά έφταναν στον προορισμό τους, όσο κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Μάλιστα είναι αξιοσημείωτο πως περισσότεροι άντρες πέθαναν από πυρετό ή σκορβούτο παρά από τις ίδιες τις μάχες.

Το ρούμι, σε αντίθεση με το νερό και την μπύρα είχε το πλεονέκτημα ότι δεν χαλούσε και έτσι όταν ο Penn κατέκτησε τελικά την Jamaica, και παρά τις ενστάσεις του Βασιλικού Ναυτικού, η κατανάλωση του ρουμιού του οποίου η παραγωγή αφθονούσε στην περιοχή, αυξήθηκε κατακόρυφα και μάλιστα ξεπέρασε ακόμη και εκείνης της μπύρας που ως τότε δίνονταν σε μεγάλες ποσότητες στους ναύτες. Ως το 1731, το Βασιλικό Ναυτικό επέτρεπε 1 γαλόνι μπύρα την ημέρα στον στόλο, ωστόσο όταν δόθηκε η έγκριση για κατανάλωση ρουμιού η ημερήσια ποσότητα που επιτρέπονταν να καταναλώνουν οι ναύτες έγινε 275ml. Ως το 1739, όλος ο στόλος έπινε άφθονο ρούμι και η μέθη έγινε κοινό χαρακτηριστικό για όλους.

Κάπου εκεί, ναύαρχος του στόλου αναλαμβάνει ο Edward ‘Old Grog’ Vernon ο οποίος μεταξύ άλλων έγινε γνωστός και για την “οδηγία Νο. 349 προς τους καπετάνιους” η οποία είχε ως στόχο την καταπολέμηση των εκατοντάδων περιστατικών μέθης. Η οδηγία όριζε πως η ημερήσια επιτρεπόμενη κατανάλωση over-proof ρουμιού δεν θα ήταν πια 275ml, αλλά θα μειώνονταν κατά ¼ και μάλιστα θα αραιώνονταν απαραιτήτως με νερό. Σημείωνε επίσης πως οι ναύτες θα μπορούσαν να πίνουν μόλις 2 μικρά ποτήρια την ημέρα, ένα πριν τη δύση και ένα μετά την λήξη της νυχτερινής τους βάρδιας.

Ο Ναύαρχος Edward 'Old Grog' Vernon. Πορτρέτο από τον Thomas Gainsborough

Η αραίωση του ρουμιού με νερό έπρεπε επιπλέον να γίνεται παρουσία του καπετάνιου και μάλιστα μόνο σε συγκεκριμένα δοχεία που θα υπήρχαν στα πλοία αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό. Κάπως έτσι, 85 χρόνια μετά από την έγκριση του Βασιλικού Ναυτικού για κατανάλωση ρουμιού, η ημερήσια ‘μεζούρα’ έγινε αναφαίρετο δικαίωμα για κάθε ναύτη ή μέλος του στόλου, ένα δικαίωμα το οποίο διατηρήθηκε για 230 χρόνια επιπλέον.

Ο ναύαρχος Vernon ωστόσο, είχε το παρατσούκλι “Old Grogram” καθώς φορούσε έναν χαρακτηριστικό, βαρύ μανδύα φτιαγμένο από μετάξι και μαλλί (γνωστό ως grogram) και έτσι το ποτό που επέτρεπε στον στόλο να πίνει έμεινε γνωστό ως ‘grog’. Συχνά μάλιστα, συνήθιζαν να προσθέτουν lime, κυρίως για να καταπολεμήσουν το σκορβούτο και έτσι ο βρετανικός στόλος αποκαλούνταν συχνά κοροϊδευτικά ‘limeys’.

Το ξύλινο δοχείο μέσα στο οποίο ο Vernon όριζε να γίνεται η ανάμειξη του ρουμιού με το νερό, σύντομα μετονομάστηκε σε ‘Grog Tub’ και πήρε την μορφή ενός ξύλινου βαρελιού με όμορφες μπρούτζινες ή χάλκινες λεπτομέρειες το οποίο έκλεινε με ένα εντυπωσιακό καπάκι. Στο πλάι του μάλιστα, υπήρχε μία μπρούτζινη επιγραφή με την φράση: “The King God Bless Him”.

Η είσοδος του Royal Victoria Victualing Yard, στο Deptford του Λονδίνου

Την ίδια περίοδο, η E D & F Man, η εταιρεία με έδρα το Λονδίνο που ήταν υπεύθυνη για να παρέχει προμήθειες στον βρετανικό στόλο, είχε αρχίσει να κάνει προσπάθειες ώστε να βελτιώσει το blend που θα δίνονταν στους ναύτες. Σύντομα η ποιότητα του ‘British Naval Rum’ βελτιώθηκε τρομερά και ως το 1810 η ακριβής συνταγή του κατοχυρώθηκε και είχε ως βάση του ρούμια από την Guyana, την Jamaica, τα Barbados και το Trinidad, περιοχές στις οποίες ο αγγλικός στόλος είχε άμεση πρόσβαση. Συγκεκριμένα η βάση του ήταν πάντα από ρούμια της Guyana, τα οποία αναμειγνύονταν με άλλα με εντονότερο σώμα από την Jamaica ή άλλα ελαφρύτερα από το Trinidad και τα Barbados.

Καθώς όμως το βρετανικό ναυτικό άρχισε να κινείται πιο επαγγελματικά, το ‘grog’ άρχισε να τίθεται υπό συζήτηση και το 1823 μειώθηκε η ημερήσια ποσότητά του στο μισό. Μειώθηκε ακόμα περισσότερο το 1850 ενώ μέχρι το 1950 ήταν τελικά ελάχιστοι οι βρετανοί ναύτες που αναζητούσαν την ημερήσια ‘δόση’ τους. Οι τελευταίες παρτίδες Ναυτικού Ρουμιού που μπήκαν ποτέ σε πλοίο του βρετανικού στόλου ήταν στις 31 Ιουλίου 1970, μία ημέρα γνωστή ως “Black Tot Day”.

Ήταν άλλωστε μια μαύρη μέρα για τον στόλο, μια ημέρα κατά την οποία όλοι οι ναύτες έδεσαν στα μπράτσα τους μαύρα μαντήλια για να εκφράσουν την έντονη διαμαρτυρία τους.