Η μπύρα, ο μηλίτης και ο απιδίτης

Η μπύρα

Από πολλούς θεωρείται το παλαιότερο προϊόν ζύμωσης, στις μέρες μας αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο σε κατανάλωση ποτό και ρόφημα στον κόσμο, μετά από το νερό και το τσάι, ενώ φυσικά είναι και το πιο δημοφιλές ποτό.

Η μπύρα φτιάχνεται από νερό, μια αμυλούχα βάση, μαγιά και λυκίσκο και παράγεται μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται ζυθοποίηση, όπου το άμυλο μετατρέπεται σε σάκχαρα τα οποία στην συνέχεια ζυμώνονται παράγοντας αλκοόλ. Ο τύπος της αμυλούχας βάσης που θα χρησιμοποιηθεί θα καθορίσει την ένταση και την γεύση της μπύρας, ενώ συνήθως χρησιμοποιείται περισσότερο το βυνοποιημένο κριθάρι ή το σιτάρι. Επιπλέον, η διάρκεια του ψησίματος των σιτηρών αλλά και η θερμοκρασία με την οποία αυτό θα γίνει θα επηρεάσει αντίστοιχα το χρώμα της βύνης. Οι πιο σκουρόχρωμες μπύρες λοιπόν, ισοδυναμούν με πιο σκουρόχρωμες μπύρες. Ο λυκίσκος χρησιμοποιείται για να δώσει γεύση στην μπύρα και να επιφέρει την αίσθηση της πικράδας, ενώ επιπλέον λειτουργεί και σαν φυσικό συντηρητικό. Στις μπύρες ενδέχεται να συναντήσουμε και επιπλέον αρωματικά, και κυρίως φρούτα, ή ακόμη πιο περίεργες γεύσεις όπως ο καφές, η καρύδα ή τα φύκια.

Η μπύρα συνήθως περιέχει από 4 έως και 6% αλκοόλ, αν και το εύρος της αλκοολικής έντασής της μπορεί να είναι από 0,5% έως και 20%.

Το cider

Το cider, δηλαδή ο μηλίτης, είναι ακόμη ένα αλκοολούχο ποτό που δημιουργείται μέσω της ζύμωσης, και η κύρια βάση του είναι ο χυμός του μήλου. Πρόκειται για ένα ιδιαιτέρως δημοφιλές ποτό κυρίως στην Μ. Βρετανία και οι αλκοολικοί του βαθμοί συνήθως κυμαίνονται από 1.2 έως και 8.5.

Οι μηλίτες κυκλοφορούν στην αγορά σε διάφορες μορφές, από ξηροί έως γλυκοί. Η απόχρωσή τους επίσης μπορεί να διαφέρει και έτσι θα συναντήσουμε cider σε απαλό κίτρινο, σε πορτοκαλί ή καφέ, με νεφελώδη όψη ή και εντελώς διάφανη. Αυτές οι διαφοροποιήσεις προκύπτουν κυρίως από το φιλτράρισμα στο οποίο υπόκειται το προϊόν κατά την παραγωγή του, ενώ σημαντικό ρόλο στην απόχρωσή του μπορεί να παίζει και η ποικιλία του μήλου από την οποία παράγεται.

Οι μηλίτες μπορεί να είναι είτε ανθρακούχοι, είτε ήσυχοι, με τους πρώτους να θυμίζουν αφρώδη κρασιά και να αποτελούν την πιο ευρεία και αγαπητή κατηγορία. Οι πιο σκουρόχρωμοι και νεφελώδεις μηλίτες είναι συνήθως υψηλότερης αλκοολικής έντασης, χαρακτηρίζονται ως πιο παραδοσιακοί και συνήθως παράγονται από μικρούς παραγωγούς.

Το perry

Πρόκειται για ένα συγγενικό ποτό με το cider, ωστόσο τώρα η βάση είναι τα ζυμωμένα αχλάδια και όχι τα μήλα. Πολύ συχνά στην ετικέτα τους αναγράφονται ως ‘pear cider’, ωστόσο αυτός είναι ένας ορισμός που δεν είναι ευρέως αποδεκτός από τους φορείς.

Η ιστορία του perry, δηλαδή του απιδίτη, μετρά αιώνες και κυρίως στην Αγγλία και συγκεκριμένα στις περιοχές Gloucestershire, Herefordshire και Worcestershire, ενώ πολύ αγαπητό είναι και στην νότια Ουαλία και βόρεια Γαλλία.

Μπορεί οι ομοιότητες ανάμεσα στο παραδοσιακό perry και το cider να είναι αρκετές, υπάρχουν όμως και κάποιες διαφοροποιήσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο. Για να παραχθεί ο απιδίτης, τα αχλάδια θα πρέπει να ωριμάσουν για κάποιο διάστημα αφού κοπούν και ό, τι απομείνει θα πρέπει επίσης να ξεκουραστεί προκειμένου να φύγουν όλες οι τανίνες του.